۱۳۸۹ خرداد ۲۶, چهارشنبه

كچی‌ ئاراس؛ به‌بۆنه‌ی‌ چله‌ی‌ شه‌هید شیرین عه‌له‌م هولی‌‌و هه‌ڤاڵه‌كانییه‌وه/ مه‌لایكه‌ عه‌له‌م هولو

ئاراسی‌ پڕ له‌ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ له‌ ئاگرییه‌وه‌ له‌دایكبووه‌، به‌ڵام ئاراسی‌ چاوگه‌ی‌ ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ زۆر كات خه‌مناك كراوه‌. چاره‌نووس ئه‌وه‌ی‌ به‌سه‌ردا بڕیوه‌‌و ریگای‌ پێنه‌داوه‌ به‌سه‌ربه‌ستی‌ لرفه‌ی‌ لێوه‌ بێت، بۆیه‌ هه‌موو خۆشه‌ویستییه‌كانی‌ له‌ هه‌ناوی‌ خۆیدا هه‌ڵگرتوه‌، تاكو ناحه‌زان هه‌ست به‌كزیی‌ نه‌كه‌ن. له‌گزنگی‌ به‌یانیدا ئاگریی‌ دایك، پرشنگی‌ خۆری‌ بینی‌ كه‌ به‌ ئاراسی‌ وت ئیدی‌ خه‌مبار مه‌به‌، پرشنگی‌ خۆر زه‌رده‌ خه‌نه‌ت بۆ ده‌كات‌و بانگی‌ كچه‌كانت ده‌كات‌و باری‌ قورسی‌ ئه‌و هه‌مو خه‌م‌و نهێنییه‌ت له‌سه‌ر شان هه‌ڵده‌گرن. ئاراس دڵخۆش بوو، به‌س هه‌ندێكیش نیگه‌ران‌و له‌ به‌رخۆیه‌وه‌ پرسیی‌ گه‌لۆ ده‌توانم كچه‌كه‌م كه‌ 25 ساڵه‌ له‌باوه‌شی‌ خۆمدا گه‌وره‌م كردووه‌‌و ده‌یلاوێنه‌وه‌ وه‌ك په‌یامبه‌ری‌ رووناكی‌ به‌ره‌و پرشنگی‌ خۆری بنێرم.

نیگه‌رانم، چونكا سه‌دان ساڵه‌ دڵم لێوانلێوه‌ له‌ ژیان‌و نهێنیه‌كانی‌ رۆڵه‌كانم‌و ئه‌وه‌ش بارێكی‌ قورسه‌‌و دڵم ئازار ده‌دات. ده‌مه‌وێت هاوار بكه‌م تاكو پرشنگی‌ خۆر به‌هانامه‌وه‌ بێت‌و له‌و باره‌ قورسه‌ رزگارم بكات. ئاراس ئاوڕێكی‌ له‌ئاگری‌ سه‌ركه‌ش دایه‌وه‌‌و وتی‌ "دایه‌ گیان ژیان له‌قوڵایی‌ دڵمایه‌‌و ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ ناو دڵیشم نیگه‌رانه‌". ئاگری‌ سه‌ركه‌ش به‌ده‌نگێكی‌ به‌رز هاواری‌ كرد ئاراس له‌چی‌ نیگه‌رانی‌ هه‌ناوت پڕه‌ له‌ خۆشه‌ویستی‌‌و نهێنیی‌ رۆڵه‌كانی‌ ئه‌م خاكه‌، لێوانلێوه‌ له‌ بۆن‌و ره‌نگه‌كانی‌ ژیان، كه‌ سه‌رچاوه‌ی‌ وره‌‌و مانه‌وه‌‌و خۆڕاگرییه‌. سه‌ر بڵند بكه‌‌و وره‌ له‌ سه‌ربڵندییه‌كانی‌ دایك‌و چاوگه‌كه‌ت وه‌رگره‌.

كچی‌ ئاراس هاواری‌ ئاگریی‌ دایكی‌ بیست، هێدی‌ هێدی‌ هه‌ستا‌و له‌هه‌ناوی‌ خۆشه‌ویستیی‌ ئاراسه‌وه‌ هاته‌ ده‌ره‌وه‌، وتی‌ له‌مێژه‌ چاوه‌ڕوانی‌ هاوارێكم، سه‌ربڵندم كه‌ رۆڵه‌ی‌ ئاگری‌‌و ئاراسم، خۆشه‌ویستی‌‌و په‌یام‌و نهێنیه‌كانتان ده‌به‌م بۆ پرشنگی‌ خۆر، تاكو باره‌ قورسه‌كه‌ی‌ سه‌رشانتان كه‌م بكه‌مه‌وه‌‌و هه‌زاران نهێنینتان ببم بۆ شه‌یدایانی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئازادی‌، ئاماده‌م ئه‌م ئه‌ركه‌ له‌ئه‌ستۆ بگرم‌و ده‌نگی‌ كپكراوی‌ سه‌دان ساڵه‌تان بگه‌یه‌نمه‌ كاروانی‌ خۆر.

كچی‌ ئاراس ماڵئاوایی‌ له‌ ئاراسی پڕ له‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئاگریی‌ كانگای‌ ئه‌فسانه‌‌و خۆڕاگریی‌ كرد‌و رێگای‌ پرشنگی‌ خۆری‌ گرته‌به‌ر، ئه‌وه‌نده‌ رێگای‌ بڕی‌ تاكو گه‌یشته‌ بازنه‌كانی‌ پرشنگی‌ خۆر، زۆر دڵخۆش بوو، به‌س جار نه‌جاریش بیری‌ سۆز و خۆشه‌ویستیی‌ له‌بن نه‌هاتووی‌ ئاراس‌و ئاگریی‌ ده‌كرد، ئاخر ئه‌و كچی‌ ئاراس بوو له‌ چاوگی‌ ئاگری‌ تێراو بوو بوو، هه‌زاران چیرۆكی‌ خۆشه‌ویستیی‌ ئاگری‌‌و ئاراسی‌ ده‌زانی‌، چونكا ئاراس چاوگی‌ سۆز و خۆشه‌ویستیی‌ له‌ئاگرییه‌وه‌ وه‌رگرتبوو، خۆی‌ كردبووه‌ لانكی‌ هه‌موو سه‌ركه‌شكان، هه‌مویانی‌ تێراو ده‌كرد، هه‌مویانی‌ داڵده‌ ده‌دا‌و راز و نهێنییه‌كانی‌ به‌یه‌ك ده‌گه‌یاندن. بووبووه‌ ژوانگه‌ی‌ رێبوارانی‌ رێگای‌ گه‌یشتن به‌ خۆر.

كچی‌ ئاراس په‌یمانی‌ به‌خۆی‌ دابوو كه‌ په‌یامی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئازادی‌‌و نهێنیه‌كانی‌ ئاراس‌و ئاگری‌ بگه‌یه‌نێته‌ كاروانی‌ خۆر، ئه‌و كانگایه‌ بووبووه‌ هه‌وێنی‌ دڵ‌و جه‌سته‌ی‌ كچی‌ ئاراس‌و چه‌ند ساڵێك بوو پشكوتبوو. كچی‌ ئاراس له‌ لای‌ پرشنگی‌ خۆر ده‌ستیكرد به‌ گێڕانه‌وه‌ی‌ چیرۆكه‌كانی‌ ئاراس‌و ئاگری‌، باسی‌ ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌‌و نهێنییه‌كانی‌ ئاگری‌ سه‌ركه‌ش‌و داڵده‌دانه‌كانی‌ ئاراسی‌ بۆ ده‌كردن، باسی‌ خۆڕاگری‌‌و سۆز و هه‌ستی‌ ره‌نگاڵه‌یی‌ ئاراسی‌ ده‌كرد، به‌ پرشنگی‌ خۆری‌ وت "من هه‌ڵگری‌ په‌یامه‌كانی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و سۆزی‌ ئاراسم بۆ ئێوه‌". پرشنگی‌ خۆر له‌كچی‌ ئاراسی‌ پرسی‌: په‌یامبه‌ری‌ ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستی‌ ناوت چییه‌، كچی‌ ئاراس وتی‌ "ناوم وه‌ك سه‌ركه‌شه‌كانی‌ دیكه‌ شیرینه‌‌و له‌ناو شه‌یدایانی‌ ئازادیدا به‌ رووناهی‌ روكه‌ن ناسراوم". پرشنگی‌ خۆر به‌ كچی‌ ئاراسی‌ وت "وه‌ك هه‌موو سه‌ركه‌شه‌كانی‌ دیكه‌ی‌ ئاراس‌و ئاگرییت، ده‌زانم چه‌ند لێبوردوانه‌ فه‌داكاریت كردووه‌ تاكو له‌نزیكه‌وه‌ هه‌ست به‌ رووناكیی‌ خۆر و گه‌رمای‌ پرشنگی‌ خۆر بكه‌یت، ده‌زانم سه‌ركه‌شیه‌كه‌ت به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ ئاگری‌ بڵنده‌‌و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ ئاراس دور و درێژ، ئه‌وه‌ی‌ رووناكیی‌ خۆری‌ بینی‌ بێت‌و گه‌یشتبێته‌ پرشنگی‌ خۆر قه‌ت ئۆقره‌ ناگرێت، بۆیه‌ به‌ قه‌ده‌ر گه‌وره‌یی‌ خۆر و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ روناكیی‌ پرشنگه‌كانی‌ خۆر و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ خه‌نده‌ی‌ رێبوارنی‌ كارواونی‌ خۆر پێت ده‌ڵێم به‌خێر بێیت".

كچی‌ ئاراس به‌نیگای‌ پڕ له‌ئومێدو بزه‌ی‌ خۆشه‌ویستییه‌وه‌ وتی‌ "گه‌رمای‌ رووناكیی‌ خۆر جه‌سته‌و هه‌ناومی‌ گه‌شاندووه‌ته‌وه‌، ئه‌مه‌وێت په‌یامی‌ سه‌ركه‌شی‌، ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستیی‌ ئاراس، ئاگری‌و كاروانی‌ خۆر بده‌م به‌گوێی‌ هه‌موو شاخ‌و شار و گوند‌و رێبوراێكدا". كچه‌ شیرینه‌كه‌ی‌ ئاراس‌و په‌یامبه‌ر خه‌نده‌ له‌رووه‌كه‌ی‌ ئاگری‌‌و رووناكیی‌ پرشنگی‌ خۆر رووی‌ كرده‌ شاهۆ. شیرینه‌ شه‌یدا له‌سه‌ر و سه‌ركه‌شه‌كه‌ی‌ ئاراس له‌ دوندی‌ شاهۆ په‌یامی‌ ئازادی‌‌و ئاسۆی‌ ژیانی‌ ئازاد‌و به‌خته‌وه‌رانه‌ی‌ گه‌یانده‌ كرماشان، سنه‌، مه‌ریوان، هه‌ورامان، ره‌وانسه‌ر، جوانرۆ، پاوه‌‌و كامیاران....

شیرین له‌په‌یامه‌كه‌یدا باسی‌ ئه‌وه‌یكرد كه‌ ئاگری‌ زۆر به‌تامه‌زرۆییه‌وه‌ باسی‌ شاهۆی بۆ ئاراس كردووه‌‌و چه‌ندین جار حه‌یرانی‌ بۆ شاهۆ چڕیوه‌‌و زۆر جار رۆڵه‌ شه‌یدا سه‌ركه‌شه‌كانی‌ به‌لای‌ لایه‌ی‌ شاهۆ حه‌واندوه‌ته‌وه‌، ئاگری‌ هه‌میشه‌ وتویه‌تی‌ له‌مێژه‌ له‌شاهۆوه‌ كۆتری‌ ئاشتی‌‌و ئازادیم بۆ نه‌هاتووه‌، زۆر بیری‌ رۆڵه‌كانی‌ شاهۆ و بناره‌كه‌ی‌ ده‌كه‌م، ئاره‌زمه‌ جارێكی‌ دیكه‌ش رۆڵه‌كانی‌ شاهۆ بێنه‌ سه‌ر لوتكه‌ ئاگری‌‌و له‌ئاگرییه‌وه‌ بانگی‌ ئازادی‌ به‌گوێی‌ هه‌موو جیهاندا بده‌ن، خۆ ئه‌گه‌ریش بتوانم چه‌ند ته‌وقێكی‌ دیكه‌ی‌ گه‌ردنم بپسێنم ئه‌وا باشترین رۆڵه‌ی‌ بناره‌كه‌ی‌ خۆم ده‌نێرم بۆ شاهۆ، بۆ لای‌ كۆسه‌ی‌ هه‌جیج‌و پیر شالیار. شیرینی‌ روو له‌خه‌نده‌ی‌ ئاراس وتی‌ "شاهۆ، قه‌ڵای‌ جوامێران ئه‌وه‌ من رۆڵه‌ی‌ بناری‌ ئاگری‌و پێده‌شته‌ پڕ له‌خۆشه‌ویستییه‌كانی‌ ئاگریم‌و سۆز و ئه‌وینی‌ له‌بن نه‌هاتووی‌ ئاراسم بۆ هێناون". شاهۆ له‌تریقه‌ی‌ شاگه‌شكه‌دا بوو، وه‌ك بڵێیت خه‌ونی‌ ساڵه‌های‌ ساڵی‌ هاتبێته‌ دی‌، به‌ كچی‌ ئاراسی‌ وت "منیش وه‌ك ئاگری له‌مێژه‌ سیاچه‌مانه‌ی‌ ئازادی‌‌و زه‌رده‌شت ده‌چڕم‌و لاوكی‌ خۆشه‌ویستی‌ بۆ ئاگری‌‌و رۆڵه‌ سه‌ركێش‌و ده‌سته‌مۆ نه‌كراوه‌كانی‌ ده‌ڵێم، بۆیه‌ به‌خێر بێیت بۆ لانكی‌ زه‌رده‌شت‌و خواوه‌نده‌كانی‌ ئازادی‌".

كچی‌ ئاراس بزه‌ی‌ سه‌ر لێوی‌ كه‌م نه‌ده‌بوو، ئاسۆی‌ ئومێدی‌ بۆ ئازادیی‌ وڵاته‌كه‌ی‌ هیچ سنوورێكی‌ نه‌ده‌ناسی‌. پاش ماوه‌یه‌ك له‌سه‌ر لوتكه‌ی‌ شاهۆ باسی‌ ئه‌وه‌ی‌ بۆ هه‌ڤاڵه‌ سه‌ركێشه‌كانی‌ كرد، كه‌ من له‌وه‌ زیاتر ئۆقره‌ ناگرم‌و ناتوام چاوه‌ڕوان بم لمۆزی‌ دیكتاتۆری‌ هه‌ناسه‌ له‌به‌ر وڵاته‌كه‌م بستێنێت. ئه‌مه‌وێت په‌یامی‌ ئازادیمان بگه‌ینمه‌ ئه‌و شوێنه‌ی‌ كه‌ گوێی‌ له‌ئاست ئازادیدا كه‌ڕ بووه‌‌و چاوی‌ به‌ ئاسووده‌یمان هه‌ڵنایه‌ت. هاوڕێكانم هه‌ر رێگایه‌كی‌ ئه‌م شاهۆوه‌ پۆنگ خواردوه‌ی‌ ئازادی‌ به‌ یه‌كێكتان ده‌سپێرم‌و ئه‌ڕۆم هاواری‌ ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستیی‌ ئاگری‌، ئاراس، قه‌ندیل‌و شاهۆ به‌جیهاندا بڵاوبكه‌مه‌وه‌، چونكا من ئه‌م كچه‌م كه‌ هه‌ڵگری‌ په‌یامی‌ مێژووه‌ له‌بیركراوه‌كه‌ی‌ ژیانم.

كچی‌ ئاراس خۆی‌ گه‌یانده‌ پێته‌ختی‌ دیكتاتۆر، له‌جه‌رگه‌ی‌ پایته‌ختی‌ كۆماری ئیسلامی سێداره‌ تێكۆشانی‌ بۆ خه‌ونی‌ ژیان‌و ئازادی‌ ده‌كرد، له‌و كاته‌دا كه‌ ده‌یخواست هاواری‌ ئازادیی‌ گه‌له‌ چه‌وساوه‌كه‌ی‌ بدات به‌ گوێی‌ هه‌مواندا، ده‌ستی‌ ره‌شی‌ دیكتاتۆری‌‌و دواكه‌وتویی‌ ‌و دوژمنی‌ ئازادی‌ كچی‌ ئاراسی‌ ته‌وق كرد، پیاوه‌ زاڵمه‌ ئه‌شكه‌نجه‌گه‌ره‌كانی‌ دیكتاتۆر له‌و خه‌یاڵه‌دا بوون، كه‌ ده‌توانن كچی‌ ئاراس له‌خشته‌ ببه‌ن، به‌س نه‌یانزانی‌ ته‌نها ده‌بێت شه‌ش مانگ هه‌موو دام‌و ده‌زگاكه‌یان له‌كاردا بێت تاكو بزانن ناوی‌ كچه‌كه‌ی‌ ئاراس چییه‌.

كیژۆڵه‌ی‌ ئاراس، نه‌وه‌ی‌ ئاگری‌‌و په‌روه‌رده‌كراوی‌ قه‌ندیل‌و نێردراوی‌ دوندی‌ شاهۆ به‌خۆڕاگرییه‌كه‌ی‌، به‌مانگرتنه‌كه‌ی‌، به‌كۆڵنه‌دانه‌كه‌ی‌ دوژمن له‌ئاستی‌ ده‌سته‌وه‌ستان ما، شێوازه‌ كۆن‌و ساویلكانه‌كه‌ی‌ پێشوویان گرته‌به‌ر و ده‌ستیانكردبووه‌ به‌ڵێندان، شێوازی‌ تاڵ‌و شیرین، شێوازی‌ هه‌ڕه‌شه‌و هاندان، به‌س نه‌یانزانی‌ كیژی‌ خواوه‌ندی‌ ئازادی‌ له‌مێژه‌ له‌داوێنی‌ ئاگریدا فێری‌ ئه‌وه‌ بووه‌ كه‌ دوژمنه‌كانی‌ چه‌ند درۆزن‌و به‌سته‌زمانن، له‌مێژه‌ په‌روه‌رده‌ی‌ ئه‌وه‌ی‌ بینیوه‌ كه‌ هه‌رگیز مل به‌ دوژمنان نادات‌و له‌مێژه‌ی‌ ماڵئاوایی‌ له‌مێژووی‌ سه‌ردانه‌واندن‌و خۆبه‌ده‌سته‌وه‌دان كردووه‌.

كاتێك پیاوه‌كانی‌ سیستمی‌ سێداره‌ی‌ ئیسلامی‌ زانییان سه‌ری‌ هه‌موو شێوازه‌كانیان بۆ پاشگه‌زبوونه‌وه‌ی‌ كچی‌ ئاراس داویه‌تی‌ له‌به‌رد، بڕیاری‌ سێداره‌یان به‌سه‌ردا سه‌پاند. ئه‌و سیستمه‌ زه‌بلاحه‌، ترسنۆكانه‌ كاژێر نۆ په‌نجا ده‌قه‌ی‌ شه‌وی‌ یه‌كشه‌مه‌ 9/5/2010 بانگیان كردو وتیان وه‌ره‌ ناوی‌ باوكت به‌هه‌ڵه‌ پێگوتوین، ئه‌هریمه‌نه‌كانی‌ ئه‌شكه‌نجه‌ كه‌ پاره‌ بۆ كوشتن‌و ئه‌شكه‌نجه‌ی‌ رۆڵه‌كانی‌ كاروانی‌ خۆر وه‌رده‌گرن نه‌یانوێرا پێی‌ بڵێن بۆ دواجار ماڵئاوایی‌ له‌هاوژووره‌كان‌و دایك‌و كه‌س‌وكاره‌كه‌ت بكه‌، وایان ده‌زانی‌ به‌و كاره‌یان ده‌توانن ده‌نگی‌ كچی‌ ئاراس كپ بكه‌ن، به‌س نا، به‌ره‌ به‌یانی‌ رۆژی‌ نۆی‌ مانگ له‌گه‌ڵ هه‌ڤاڵه‌كانی‌ به‌خوێندنه‌وه‌ی‌ سرودی‌ ئه‌ی‌ ره‌قیب ریگای‌ نه‌دا ده‌نگی‌ كپ بكه‌ن، له‌دواین ساته‌كانی‌ ژیانیدا به‌ده‌م ئه‌ی‌ ره‌قیبه‌وه‌ ماڵئاوایی‌ له‌ئاراس، ئاگری‌، قه‌ندیل‌و شاهۆ كرد. له‌گه‌ڵ ماڵئاوایی‌ كردنی‌ له‌ژیان هه‌موو جیهان بانگی‌ ئازادیخوازیی‌ كچه‌كه‌ی‌ ئاراسی‌ بیست‌و به‌سه‌دان هه‌زار رێبواری‌ رێگاكه‌ی‌ له‌ده‌وری‌ خۆی‌ كۆكرده‌وه‌، به‌ماڵئاوایكردنی‌ له‌ژیان لاپه‌ڕه‌یه‌كی‌ نوێی‌ شۆڕشی‌ رزگاریی‌ بۆ گه‌له‌كه‌ی‌ تۆمار كرد

۱۳۸۹ خرداد ۱۹, چهارشنبه

زینب چشم به راه است و یکشنبه ها خوابش را آشفته می کند

(برای شیرین که همیشه با ماست)

دلارام علی

برایت نوشته بودم بلند شو شیرین! نوشته بودم اگر تو بیدار نشوی، همیشه یکشنبه خواهد ماند.نوشته بودم اگر تو بیدار نشوی کابوس طناب خواب جهان را خواهد اشفت. نوشته بودم ........ و چه ساده بودم من .چه ساده بودم که بیدار شدنت را ندیده بودم.

تو بیدار شده بودی. بیدار شده بودی و در کوچه پس کوچه های مریوان و مهاباد و سنندج و کامیاران فریاد می زدی. تو بیدار شده بودی و به جاهایی سفر کرده بودی که پیشترها هرگز نرفته بودی. برادرت می گفت به جز کوچه های خاکی دیم قشلاق تنها تا ماکو سفر کرده بودی. ماکو کجا و پاریس کجا؟ ماکو کجا و آمستردام کجا؟ ماکو کجا و بروکسل کجا؟ماکو کجا و سلیمانیه کجا؟ ماکو کجا و ............

تو در این 30 روز تمام دنیا را گشته ای، حالا بگذار تصور کنند تو را زیر خروارها خاک اسیر کرده اند.

تو در این سی روز به تمام زبان های دنیا فریاد اعتراض سر داده ای. حالا بگذار تصور کنند فریادت را بریده اند.

تو در این سی روز در تمام خانه های دیم قشلاق مهمان بو ده ای . حالا بگذار تصور کنند پیکرت را از آنان دریغ کرده اند.

اما خوبم، خواهرم، با این همه دل مشغولی این روزها بیا تا دیر نشده سری هم به حیاط کوچک آن قلعه بخیل بزنیم و خاطره طناب را از ذهن یکشنبه ها پاک کنیم. زینب چشم به راه است و یکشنبه ها خوابش را آشفته می کند.

تا دیر نشده دست زینب را بگیر، صدایش باش، فریادش باش و نگذار کابوس این یکشنبه های لعنتی بیش از این آزارش دهد.

۱۳۸۹ خرداد ۱۷, دوشنبه

بیانیه بیش از 200 نفر از فعالان حقوق زنان در اعتراض به اعدام؛ خشونت یعنی 8 دقیقه برای دفاع از زندگی

تغییر برای برابری: خشونتی از پی خشونتی دیگر. اعدام پنج فرزند ایران در 19 اردیبهشت 1389 پاسخی خشونت آمیز بود به بهانه اقدام خشونت آمیز آنها؛ اتهامی که حتی به گفته وکلای آنان هرگز در فرآیند ناعادلانه دادرسی اثبات نشد. آیا اینکه کسی مجبور می شود تنها در هشت دقیقه از خود دفاع کند، به معنای اعمال خشونت نیست؟ و ما را در دور باطل خشونت سیستماتیک قرار نمی دهد؟

شیرین علم هولی که سحرگاه 19 اردیبهشت در تهران به دار آویخته شد، از دل فقر در روستایی حوالی ماکو برخاسته بود. شیرین یکی از قربانیان خشونتی است که روزمره برزنان آن دیار و بسیاری دیگر از زنان مناطق محروم می رود. خشونتی که او را از تحصیل باز داشت، در نوجوانی در آستانه یک ازدواج اجباری قرار داد و تمامی عمر کوتاهش را به عنوان یک دختر کرد با تبعیضی مضاعف عجین کرد.


فرزاد کمانگرکه سحرگاه 19 اردیبهشت در تهران به دار آویخته شد ، معلمی جوان بود که جز صلح سرمشق دیگری برای شاگردانش نداد تا سهم خود را در ساختن فردایی بهتر برای آنان ادا کرده باشد. فرزاد کمانگر قربانی خشونت شد. خشونتی که سه سال او را بی هیچ جرمی در اتاقهای بازجویی، سلولهای انفرادی و راهروهای دادگاهها سرگردان کرد و روح و جسمش را با شکنجه های گوناگون آزرد تا به نکرده خویش اقرار کند. و فرزاد نگفت و بر دار شد.

قربانیان خشونت در این سرزمین بسیارند. شیرین، فرزاد، علی، مهدی و فرهاد شاید نمونه هایی نام آشناتر در بین هزاران باشند. چه تلخ است خشونتی که تنها خواسته مادران داغدار را که همانا وداع با عزیزانشان و سپردن آنها به دست خاک است، از آنها دریغ می کند.


درد اینجاست که انگار این روزها گرفتن جان انسانها، ساده ترین و پیش پا افتاده ترین پاسخ به ندای اعتراض آنهاست؛ ندایی که سالهاست در اعتراض به تبعیض و محرومیت از سوی مردم کرد و دیگر قومیتها برخاسته است. آیا می خواهید بازهم با اعدام 17 زندانی کرد دیگر (رستم ارکیا, حسین خضری, انور رستمی, محمد امین عبدالهی, قادر محمد زاده, زینب جلالیان, حبیب الله لطیفی, شیرکوه معارفی, مصطفی سلیمی, حسن طالعی, ایرج محمدی, رشید اخکندی, محمد امین اگوشی, احمد پولادخانی, سید سامی حسینی, سید جمال محمدی و عزیز محمدزاده) کارنامه خشونت را رنگین تر کنید؟


ما جمعی از زنان و مادران و فعالان حقوق زنان، ضمن ابراز همبستگی با مادران داغدار سرزمینمان به خصوص مادران همیشه داغدار کردستان، فریاد می آوریم که اعدام خود, عین خشونت است نه راه حل. برای جلوگیری از فاجعه های بعدی به اعدام پایان دهید.

اسامی امضا کنندگان:

افراسیابی - افروز مغزی - اکرم ابویی - آذر مهرابی – آرتمیس - آرش دکلان - آرش محبی - آرمین رحمانی - آریا احمدی - آزاد مرادیان - آزاد مستانی - آزاده خرازی - آزاده دواچی - ارزو حسینی آزاده فرامرزیها - آسو صالح - آیدا سعادت - آینده آزاد اکرم محمدی - الناز انصاری-الهام انصاری - الناز د- امیر رشیدی- بشیر یوسفی. - آیوین آصلانیان - ئاسۆ پیرۆتی –


بلال مرادویسی- بنفشه جمالی- بهاره علوی- بهرام تیموری- بهیه جیلانی- بیتا طاهباز- پپوله اردلان- پروین اردلان- پردیس درخشنده- پروین باوفا- پویا عزیزی- پویان مکاری- پرستو الهیاری- تارا احمدی- تارا وزیری- تونیا ولی اوغلی-


جلوه جواهری- جلیل آزادیخواه- جمشید آیین دار- جوانمیر مارابی- حامد انصاری- حجت سهرابی- حسام میثاقی- حسین لاجوردی- حماسه کثیری- حمید آزرم منش- حمید حمیدی- حمیدرضا برهانی- حمیده نظامی- حمید نظری- خسرو دلیرثانی


دلارام علی- دیاکو کریمی- راضیه دیلم صالحی- رامبد لطف پوری- رامش کیانی- رزا حسامی- رضا منوچهری- رضا هیوا-

رضوان مقدم- روفیا رمضانعلی- رها عسگری زاده - رومینا امیر محسنی- رویا طلوعی- ریحانه جدیدفرد- زاراامجديان- زهره اسدپور- زویا اسکندریان- زینب پیغمبرزاده- ژاله حریری- ژینا مدرس گرجی سارا آرین مهر- سارا فناییان- سارو خلیقی- ساسان امجدی- سپهر عاطفی- سپهر مساکنی- سحر دیناروند- سحر صنیعی- سحر محمدی- سعید سنندجی- سمانه عابديني- سمیرا- سمیرا ن- سمیه رشیدی- سوران کرباسیان- سوسن رحمانی- سیما حسین زاده- سیاوش صالحی- سیروان وزیری- سیما ریاحی- شاهد علوی- شاهونادري- شایان وحدتی- شعله ایرانی- شلر شبلی- شهپر جهانبخش- شهرام بهرنگ- شهره پارسینژاد- شهلا انتصاری- شهلا دباغی- شهلا شفيق- شیرکو جهانی اصل- شیرین فامیلی

صبا جدی- صباح نصری- صبري بهمني- صبری نجفی- صحر صنیعی- صفورا الیاسی- صلاح الدین بایزیدی- طاهر معروفیان- عارف نادری- عشا مومنی-عسل اخوان- عفت ماهباز- علی اخوان- علی اوغازیان- علی بیستون- علی عبدی

فرزانه ایل بیگی- فرشته شیرازی- فرشید قاسم پور- فرناز کمالی- فرهاد یاوری- فروغ سمیع نیا- فروغ نوروزی- فریبا محمدی- فیروزه مهاجر- کاظمی- کاک هیوا- کامران طاهباز- کاوه فولادی- کاوه کرمانشاهی- کاوه مظفری- کژال علائی- کژال نقشبندی- گرتا ملکیان- گوهر بیات- گیتی سلامی


محبوبه حسین زاده- محبوبه منصوری- محسن كاكه رش- محسن مقدم- محمد رشیدی- محمد کرباسی- محمود شریفی- مرضیه بخشی زاده- مریم حسین خواه- مریم زندی- مژده امجدی- مژگان ثروتی- مسعود معمار- مقدم بادبان- ملائیکه علم هولو- منوچهر فاضل- منیره بخشی زاده- منیره کاظمی- مهتا پرواز- مهران میرعبدالباقی- مهرنوش اعتمادی- مهین شکرالله پور- مونا محمدزاده- میترازاهدی-


نازلی فرخی- نازنین قوامی- نازی عظیما- ناصر سینا- ناهید جعفری- ناهید مکری- ناهید میرحاج- نسرین حمیدی- نسرین مددی- نسیم تبیانیان- نسیم خسروی مقدم- نسیم سلطان بیگی- نفیسه آزاد- نگار سماک نژاد- نوشین خاکی- نوشین کشاورز نیا- نويد محبي- نیکزاد زنگنه- نیلوفر گلکار


هدا امینیان- هژار کین رویی- هلن منشی زاده- همژار ایرانی- هێرش ناسری- ياسر عزيزي- یادگار ش- یاشار گرمستانی- یحیی دونداری

ترجمه بیانیه به زبان کردی:

توندوتیژی‌ واته‌ 8 خوله‌ك به‌رگریكردن له‌ژیان / راگه‌یاندراوی‌ چالاكانی‌ مافه‌كانی‌ ژنان بۆ ئیدانه‌كردنی‌ سێداره‌دان له‌ئێران

توندوتیژییه‌ك له‌دوای‌ توندوتیژییه‌كی‌ دی‌. له‌سێداره‌دانی‌ پێنج رۆڵه‌ی‌ ئێران له‌ 19/گوڵانی‌/1389 وه‌ڵامێكی‌ توندوتیژانه‌ بوو به‌بیانوی‌ كرده‌ی‌ توندوتیژانه‌ی‌ له‌سێداره‌دراوه‌كان، تۆمه‌تێك كه‌ ته‌نانه‌ت به‌ قسه‌ی‌ پارێزه‌ره‌كانیان له‌پرۆسه‌ی‌ نادادپه‌ره‌وه‌رانه‌ی‌ دادوه‌ریدا نه‌سه‌لمێنرا.

باشه‌ كاتێك كه‌سێك ناچار بكرێت ته‌نها له‌هه‌شت خوله‌كدا به‌رگری‌ له‌خۆی‌ بكات، ئه‌وه‌ به‌ مانای‌ سه‌پاندنی‌ توندوتیژی‌ نییه‌؟ باشه‌ ئه‌و كاره‌ نامانخاته‌وه‌ سوڕی‌ پوچی‌ توندوتیژیی‌ سیستماتیك؟

شیرین عه‌له‌م هولی‌، كه‌ به‌ره‌به‌یانی‌ 19ی‌ گوڵان له‌تاران له‌سێداره‌ درا، له‌جه‌رگه‌ی‌ هه‌ژاریی‌ گوندێكی‌ ده‌وروبه‌ری‌ ماكۆ راپه‌ڕیبوو. شیرین یه‌كێكه‌ له‌قوربانییه‌كانی‌ ئه‌و توندوتیژییه‌، كه‌ رۆژانه‌ رووبه‌ڕووی‌ ژنانی‌ ئه‌و ناوچه‌‌و زۆرێك له‌ ناوچه‌ بێبه‌شكراوه‌كان ده‌بێته‌وه‌. ئه‌و توندوتیژییه‌ ریگای‌ پێنه‌دا بخوێنێت، له‌سه‌ره‌تای‌ لاوێتیدا هاوسه‌رگیریه‌كی‌ زۆره‌ ملێیانه‌یان رووبه‌روو كرده‌وه‌، وه‌ك كچه‌ كوردێك له‌هه‌موو ته‌مه‌نه‌ كورته‌كه‌یدا جیاكاری‌ دوو هێنده‌ ئاوێته‌ی‌ ژیانی‌ بوو بوو.

فه‌رزاد كه‌مانگه‌ر به‌ره‌به‌یانی‌ 19ی‌ گوڵان له‌تاران له‌سێداره‌ درا، مامۆستایه‌كی‌ لاو بوو، جگه‌ له‌ئاشتی‌ رێچكه‌یه‌كی‌ دیكه‌ی‌ به‌خوێندكاره‌كانی‌ پیشان نه‌دا، تاكو ئه‌ركی‌ خۆی‌ بۆ بنیاتنانی‌ داهاتویه‌كی‌ باشتر بۆ خوێندكاره‌كان به‌جێهێنابێت. فه‌رزاد كه‌مانگه‌ر بوو به‌ قوربانیی‌ توندوتیژی‌. توندوتیژییه‌ك كه‌ سێ‌ ساڵ فه‌رزادی‌ به‌بێ‌ بوونی‌ هیچ تاوانێك له‌ژووره‌كانی‌ لێكۆڵینه‌وه‌، ژووره‌ تاكه‌ كه‌سییه‌كان‌و داڵانی‌ دادگاكاندا سه‌رگه‌ردان كرد‌و رۆح‌و جه‌سته‌یان به‌ ئه‌شكه‌نجه‌ جۆراوجۆره‌كان ئازاردا تاكو دان به‌و كاره‌دا بنێت كه‌ نه‌یكردووه‌. فه‌رزادیش دانی‌ به‌ هیچدا نه‌ناو له‌سێداره‌ درا.

قوربانییه‌كانی‌ توندوتیژی‌ له‌م نیشتمانه‌دا زۆرن. ره‌نگه‌ شیرین، فه‌رزاد، عه‌لی‌، مه‌هدی‌‌و فه‌رهاد نمونه‌ی‌ ئه‌و كه‌سانه‌ بن كه‌ له‌ناو هه‌زاران كه‌سی‌ هاوشێوه‌ی‌ خۆیاندا زیاتر ناسراون. چه‌ند تاڵه‌ ئه‌و توندوتیژییه‌ كه‌ ته‌نها تاكه‌ داخوازیی‌ دایكه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كان، كه‌ هه‌مان ماڵئاواییه‌ له‌ ئازیزه‌كانیان‌و ئه‌سپه‌رده‌ كردنیانه‌ به‌خاك، لێیان زه‌وت ده‌كرێت.

لێره‌دایه‌، كه‌ پێده‌چێت له‌مڕۆژانه‌دا گیان ئه‌ستاندنی‌ مرۆڤه‌كان ئاسانترین‌و ساكارترین وه‌ڵام بێت بۆ هاواری‌ ناڕه‌زایه‌تییه‌كانیان. هاوارێك كه‌ ساڵه‌های‌ ساڵه‌ ناڕه‌زایه‌تیی‌ به‌رامبه‌ر به‌جیاكاری‌‌و بێبه‌شكردن له‌لایه‌ن خه‌ڵكی‌ كورد و گه‌له‌كانی‌ دیكه‌وه‌ به‌رز بووه‌ته‌وه‌.

ئایا ده‌تانه‌وێت دیسانه‌وه‌ به‌ له‌سێداره‌دانی‌ 17 زیندانی‌ كوردی‌ دیكه‌ (رۆسته‌م ئه‌ركیا، حسه‌ین خزری‌، ئه‌نوه‌ر رۆسته‌می‌، محه‌مه‌د ئه‌مین عه‌بدوڵڵاهی، قادر محه‌مه‌دزاده‌، زه‌ینه‌ب جه‌لالیان، حه‌بیبوڵڵا له‌تیفی‌، شێركۆ معارفی‌، مسته‌فا سه‌لیمی‌، حه‌سه‌ن تالعی‌، ئیره‌ج محه‌مه‌دی‌، ره‌شید ئاخكه‌ندی‌، محه‌مه‌د ئه‌مین ئاگوشی‌، ئه‌حمه‌د پولادخانی‌، سه‌ید سامی‌ حسه‌ینی‌، جه‌مال محه‌مه‌دی‌‌و عه‌زیز محه‌مه‌دزاده‌) دۆسیه‌ی‌ توندوتیژیه‌كانتان ره‌نگاڵه‌یتر بكه‌ن!؟

ئێمه‌ وه‌ك كۆمه‌ڵێك ژن‌و دایك‌و هه‌ڵسوڕاوی‌ مافه‌كانی‌ ژنان، هاوكات له‌گه‌ڵ ده‌ربڕینی‌ هاوپشتیمان بۆ دایكه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كانی‌ وڵاته‌كه‌مان، به‌تایبه‌ت دایكه‌ هه‌میشه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كانی‌ كوردستان، هاوار ده‌كه‌ین كه‌ له‌سێداره‌دان رێك توندوتیژییه‌، نه‌ك چاره‌سه‌ری‌. بۆ پێشگرتن له‌ كاره‌ساته‌كانی‌ دواتر كۆتایی‌ به‌له‌سێداره‌دان بهێنن.

۱۳۸۹ خرداد ۱۵, شنبه

طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره بود/ نامه شبنم مددزاده از زندان به هم‌بندی اعدام شده‌اش

جرس: شبنم مددزاده، نایب دبیر شورای تهران دفتر تحکیم وحدت به مناسبت روز تولد هم‌بندی اعدام شده‌اش، شیرین علم‌هولی، نامه‌ای به وی نوشته است.


به گزارش‌ جرس، مددزاده که پس از گذشت یک سال و پنج ماه بازداشت، چند روز پیش به پنج سال حبس محکوم شد، در این نامه به شرح روزهای آخر دیدارش با شیرین علم‌هولی پرداخته است.

شیرین علم‌هولی، زندانی کرد، 19 اردیبهشت ماه 89 به همراه چهار زندانی دیگر بدون اطلاع وکیل یا خانواده‌اش اعدام شد.

مددزاده در بخشی از نامه‌اش نوشته است: "طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره جلو چشمانم بود. من که همیشه عاشق دمیدن سپیده و منظره طلوع خورشید از پشت تپه های اوین و رنگ آسمان موقع شفق بودم دیگر بدم آمد، چرا که اولین آفتاب بدون حضور تو بود، چرا که باید با جگر زخم خورده ساک لباس‌هایت را تحویل افسر نگهبان می دادیم، وای، ما که در مقابل رفتن‌ات نتوانستیم کاری بکنیم، اکنون لباس‌هایت را... و تنها اشک بود که راهش را یافته بود ولی برای تو ارمغان جاودانه شدن داشت و تو جریان یافتی چون خون در رگ تاریخ سرزمین‌ات، در رگ ماکو، سنندج، مریوان و..."



متن کامل نامه شبنم مددزاده که در اختیار جرس قرار گرفت، به این شرح است:

به نام خدا

به نام آزادی، آگاهی و عدالت

برای دختری که در برابر مقاومت فولادینش کوه‌های کردستان هم سر بر آستانش ساییدند.

به پاس تعبیر عظیم و انسانی اش از کلمه "دوستی"

به پاس محبت های بی دریغش که فروکش نمی کرد و انسانیتی که در نبرد با ظلمت از پای در نیامد...

نامت دمی است که بر پیشانی آسمان می گذرد

متبرک باد نام تو!...

"امروز بالاخره بعد از چند روز انتقال از 209 به بند متادون، بهداری رفتیم. وقتی از پله های جایی که به اسم فرهنگی زندان است و بند متادون در آن قسمت است بالا رفتیم توی سالن دختری سبزه رو با شال مشکی و مانتو قهوه ای از یکی از کلاس های فرهنگی بیرون آمد و من و مهسا را که مات و مبهوت اطرافیان را نگاه می کردیم تا بتوانیم موقعیت یابی کنیم به آغوش کشید. در همان حالت گیجی ازش اسمش را پرسیدم و او با ته لحجه کردی جواب داد شیرین‌ام. چشمهایم از تعجب گرد شد و با شوق پرسیم: شیرین؟ شیرین 209؟ و او با سر تایید کرد و این‌بار من تنگ در آغوش گرفتم‌اش و گفتم: تعریفت را از مهوش و فریبا شنیده بودم و خودم را معرفی کردم..."


دفتر خاطرات زندان‌ام را ورق زدم تا به صفحه ای برسم که اولین سلام را به تو داده بودم. تاریخی که من در سرزمین بیگانه که هر نگاه و لبخند، زندانی بود، لبخند و نگاه آشنایت را یافتم. نگاه های مهربانت که چون قاصدی از زندگی خبر می داد و چهره ی آرام‌ات که همه فریاد بود؛ فریادی که بودن را تجربه می کرد، فریادی که از حق زنان کرد می گفت. فاصله این سلام تا خداحافظی که هیچ وقت فرصت‌اش نشد به اندازه روزهای هشت ماه است، بله، رفیق، هشت ماه پیش ما همدیگر را بغل کردیم و در آن روز تنها دلیل آغوش و خوشحالی از این دیدار اولیه، یک حکم بود، هر دو "زندانی سیاسی" بودیم و امروز دلیل دلتنگی و حسرت به آغوش نکشیدنت یک جمله است: "خواهرم رفت."

دفتر خاطراتم از 18 اردیبهشت تا به امروز، 13 خرداد، به انتظار تصویر تو ورق خورده است.

13 خرداد، روزی که قاصدک های کوه‌های ماکو خبر تولد دختری را به آلاله ها دادند، شاید از سرنوشت با خبر بودند که روزی به آنها خواهی پیوست. خبر زاده شدن در هیات انسان! لبخندی بر لبان خورشید نشاند و تو چشم گشودی در دنیایی که ظلم و بی عدالتی بی شائبه اش زندگی را بر هموطنان‌ات تلخ کرده بود و تو شیرین نام گرفتی تا بر کودکانی که در سرزمین پر از محرومیت طعم تلخ زندگی را می چشند شیرینی به ارمغان آوری، شیرین بودن در سرزمینی که تلخی از اجداد و نیاکان به واسطه ی بی عدالتی های مسندنشینان به فرزندان ارثیه می رسد.

کار آسانی نبود و تو این کار سخت را برگزیدی تا شیرین باشی و شیرینی را هدیه کنی به زنان و دختران سرزمینت و اینگونه تو میلاد را دیگر بار فراتر از نظام و قوانینش در 19 اردیبهشت دوره کردی و اینبار در هیات ستاره ای و من "این میلاد را" به تو تبریک می‌گویم.

رفیق، زاده شدنت در میان حصارها به واسطه طناب دار و از دل شب مبارک. پیوستن‌ات به کهکشان پر ستاره آسمان تاریک سرزمین‌ات مبارک. تو جوانه زدی نه تنها در کردستان که در سرتاسر ایران و قلبت در سینه همه دوستان‌ات و هم زبانان‌ات تپید.

شیرین عزیزم! تولدت بهانه ای بود برای نوشتن و صحبت با تو، به یاد تمام روزهایی که با هم بودیم. به یاد روزهای بارانی، که زیر باران با هم ترانه ی "احمد کایا" را می خواندیم. به یاد روزهایی که با هم می زدیم کانال 2 ( ترکی) و عاطفه ترجمه می کرد و ما می خندیدیم، به یاد روزهایی که وقتی با تو دست می دادم آنقدر دستم را محکم می فشردی تا من جیغ بکشم ...

به یاد حسرت دویدن در کوه‌های کردستان و تبریز که با دیدن تپه های اوین از پشت پنجره کریدر می کشیدیم و قرار مسافرت به تبریز و ماکو و کوه‌های کردستان بعد آزادی می گذاشتیم ... اما رفیق تو زودتر از من زدی به کوه و قله را فتح کردی! من هنوز اندر خم یک کوچه ام ...

به یاد روزهایی که به اصرار من و عاطفه ترانه کردی مخصوصت را می خواندی و بدین گونه تنفرت را از هر چه بازت می داشت و هر چه محصورت می کرد فریاد می کشیدی.

به یاد روزهایی که پای شرح بازجویی ها و شکنجه هایت می نشستم و تو تازیانه کین و نفرتی که بی مهابا بر تن زخمی و تکیده تو فرود می آمد، می‌گفتی و من به مقاومت تو در برابر شلاقی که از استخوان برادران و گیسوان خواهران سرزمین‌ات ساخته شده بود می اندیشیدم و تنها تاسف و دریغ بود که بر لبان‌ام جاری می شد. تاسف و دریغ از اینکه در قرن 21 که صحبت از حقوق بشر و آزادی عقیده و آزادی بیان است، در سرزمینی که منشور حقوق بشر کورش در آن تدوین یافته هنوز که هنوز است، انسانی را به تخت شکنجه می بندند و برای اعتراف گیری آب جوش بر پیکرش می ریزند، تاسف و دریغ از اینکه در سرزمینی زندگی می کنیم که کسانی که با طناب ترازوی عدالتشان انسان‌ها را به دار می آویزند، عادل نام گرفته اند و تنها جرم تو این بود که در برابر حق خدایی. بودن و ماندن و زندگی کردن که دیگرانش از تو و تمام مردم سرزمینت گرفته اند ایستاده بودی و من تنها در برابر این استواری تو نازلی سرا برایت خواندم.

شیرین عزیزم! تولدت بهانه ای بود برای صحبت با تو بعد از 33 روز ندیدن‌ات. تا برایت بگویم تا به امروز چشم در انتظار لحظه ای، که از درِ بند، بیرون بردن‌ات هستم، نگاهم پا به پایت آمد، تا لحظه ای که از پیچ مخابرات گذشتی، با تو بود و بعد تنها تصویری که تا صبح در ذهنم مرور کردم، آن آخرین لحظه بود، با زیله ای خاکستری، بلوز نارنجی و موه‌های مشکی جمع شده ...

آن شب فاصله هر تیک ساعت به اندازه ی یک سال می گذشت، چشم هایم اشک آلود بود و دلم نگران، نگران از حادثه ای که نمی خواستم بر زبان بیاورم. تا صبح به انتظار برگشت تو در چهارچوب پنجره ی اتاق که آسمان ابر آلوده را قاب گرفته بود گریستم با وجود اینکه چشم ها همه چیز را می‌گفتند در مقابل حرف های دیگران واکنش تند نشان می دادم و تنها کلمه "برمی گردد" را تکرار می کردم و دوست داشتم به واقعیت تبدیل شود و با طلوع آفتاب تو را با همان لبخند همیشگی ات در کنارمان ببینم.

طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره جلو چشمانم بود. من که همیشه عاشق دمیدن سپیده و منظره طلوع خورشید از پشت تپه های اوین و رنگ آسمان موقع شفق بودم دیگر بدم آمد، چرا که اولین آفتاب بدون حضور تو بود، چرا که باید با جگر زخم خورده ساک لباس‌هایت را تحویل افسر نگهبان می دادیم! وای، چه کار سختی، ما که در مقابل رفتن‌ات نتوانستیم کاری بکنیم، اکنون لباس‌هایت را... و تنها اشک بود که راهش را یافته بود ولی برای تو ارمغان جاودانه شدن داشت و تو جریان یافتی چون خون در رگان تاریخ سرزمینت، در رگان ماکو، سنندج، مریوان و...

آری! هیچ برگشتی متصور نبود و تو در آن سپیده دم، نستوه و استوار طناب دار را بوسیدی، ای کاش می توانستم جای نسیم سحرگاه 19 اردیبهشت باشم که قامت استوارت را بر پای چوبه ی دار نوازش کرد، ای کاش ...

خواهرم، شیرین، تنها سختی ام در برابر این همه از خود گذشتگی ات این است:

این همه پیچ، این همه گذر، این همه علامت، این همه چراغ و هم چنان استواری در وفادار ماندن به راهم، به خودم، هدفم و به تو. وفایی که مرا و تو را به سوی هدف راه می نماید.

شبنم مددزاده

زندان اوین/ اردیبهشت 89

۱۳۸۹ اردیبهشت ۳۰, پنجشنبه

خليل بهراميان، وکيل اعدام شدگان: مناظره تلويزيونی برگزار کنيد تا واقعيت ها روشن شود، جرس

مسيح علی نژاد - جرس: جعفری دولت آبادی پس از آنکه جانشين سيعد مرتضوی، خبرساز ترين مقام قضايی ايران شد و بر کرسی دادستانی تهران نشست، شايد کسی گمان نمی کرد تنها پس از گذشت چندماه، او خود خبرساز تر از سعيد مرتضوی در عرصه های سياسی و خبری ظهور کند. پس از خبر اجرای حکم اعدام برای دو زندانی سياسی در آستانه بيست و دوم بهمن ماه سال گذشته و سپس پنج زندانی ديگر در آستانه سالگرد انتخابات ۲۲ خرداد، اينک جرم خواندن بياينه ها و اظهارات رهبران جنبش سبز در محکوميت اعدام ها و همچنين خبر قطی شدن بيست حکم اعدام ديگر، بار ديگر جعفری دولت آبادی را صدر نشين خبرها کرده است.
سخنان دادستانی تهران در مورد پرونده اعدام زندانی و همچنين ارزيابی حقوقی سخنان جعفری دولت آبادی در مورد مصاحبه خانواده ها و وکلا با رسانه های خارجی و جرم خواندن بياينه ها و اظهار نظرهای موسوی و کروبی در مورد اعدام ها، موضوع گفتگوی جرس با خليل بهراميان وکيل پرونده اعدام شدگان است.

آقای بهراميان! دادستان به تازگی با بيان اينکه فرايند رسيدگی به اتهامات موکلان شما، فرزاد کمانگر، شيرين علم هولی و مهدی اسلاميان، چهار سال طول کشيده است، در مصاحبه ای با رسانه های داخل ايران می گويد؛ کسانی که ادعا می‌کنند دستگاه قضايی ظرف چند دقيقه حکم اعدام صادر کرد، بهتر است چشمان خود را باز کنند. مشخص است که منظور آقای دادستان می تواند وکيل اين پرونده ها باشد، پاسخ شما به عنوان وکيل اعدام شدگان به اين ادعا چيست؟

ابتدا بايد بگويم که صورت جلسات اين پرونده ها موجود است و مشخص است که چه ميزان برای بررسی اين پرونده ها در دادگاه وقت گذاشته شده، من در مقام محاکمه ايشان نيستم اما به عنوان وکيل يک پرونده می گويم که آقای دادستان به دليل جايگاه و امکاناتی که در اختيار دارند می توانند هر حرفی را در رسانه ها مطرح کنند. در حالی که واقعيت غير از اين است و ظاهرا آقای دولت آبادی به دليل مشغله های زيادی که اين روزها دارند، فرصت مطالعه پرونده را پيدا نکردند.

واقعيت چيست؟
به عنوان مثال اگر آقای دولت آبادی کم لطفی نکنند، حداقل بايد بگويند که پرونده موکلان من قبل از عيد در اتاق دادستان تهران بود. در حالی که می بايد خيلی پيشتر از اين ها برای رسيدگی در مراجع رسمی اقدام می شد.

ولی دادستان تهران اظهارات شما مبنی بر در خواست ماده ۱۸ و رسيدگی را رد کرده و گفته است اگر وکيل آنها درخواست ماده ١٨ ‌کرده بود، بايد موضوع را در مراجع رسمی پيگيری‌ می‌کرد.
من در سال ۱۳۸۷ اين درخواست را مطرح کردم و آن زمان اصلا ايشان نبودند و دادستان وقت هم آقای مرتضوی بود. برای همين می گويم اگر ايشان کم لطفی نکنند بايد بگويند که تازه قبل از عيد متوجه شدند که پرونده در اتاق دادستانی بوده است و از همه مهمتر حداقل به اين پرسش بايد پاسخ می دادند که اگر بنا بر اجرای حکم بود و نه رسيدگی به درخواست ماده ۱۸، پس چرا مراتب اجرای حکم را بر اساس قوانين حقوقی و شرعی به وکيل پرونده اطلاع ندادند، من به عنوان وکيل و در مقام دفاع عرض می کنم چرا وقتی دادستان دستور اجرای حکم اعدام را صادر کرد بر اساس همان قوانين اسلامی، برای آخرين وداع موکلان من و خانواده هايشان، وکيل را در جريان حکمی که صادر کرده بودند قرار ندادند، اگر به همين يک پرسش جواب دهند همه ملت را از شبهه های به وجود آمده نجات خواهند داد.

آقای بهراميان، دادستان تهران در مصاحبه اخير خود تاکيد می کند که اقدامات متهمان شما از جمله فرزاد کمانگر شامل تهيه خانه تيمی در تهران به منظور انجام عمليات انفجاری و تروريستی بوده و پليس به يک دستگاه خودرو مشکوک شد و در بازرسی از آن پنج کيلوگرم مواد منفجره کشف کرد و يا اتهام مهدی اسلاميان موکل ديگر شما را اطلاع داشتن از انفجار حسينيه‌ ره پويان وصال شيراز اعلام کرده است. پاسخ شما به اين موارد چيست؟
بنده به عنوان وکيل پرونده و آقای دولت آبادی به عنوان دادستان مجاز نيسيتم مطالبی را بيان کنيم که فاقد دليل باشد، همين جا اعلام می کنم در صورتی که در يک بررسی کارشناسانه و عادلانه به اين پرونده ها نگاه شود، اگر سر سوزنی دليل پيدا شود که اين اتهامات درست بوده است، من حاضرم هر گونه مجازاتی که دستگاه قضايی برايم در نظر بگيرد را بپذيرم.

يعنی شما ادعای دوباره دادستان تهران در مورد مشارکت فرزاد کمانگر در گروه تروريستی را رد می کنيد و حاضريد برای اثبات اين دفاعيه، خودتان هم مجازات شويد؟
من صادقانه استدعا دارم از آقای دادستان که دقت کنند بنده به عنوان وکيل، همه اين مواردی که مطرح می کنم دارای دلايل و مستندات کافی است. در کيفرخواست فرزاد کمانگر فقط مساله عضويت در پژاک عنوان شده و هيچ دليلی هم ارائه نشده است. موکل من بی گناه اعدام شده است.

در مورد مهدی اسلاميان چه؟ دادستان می گويد ايشان نه تنها از بمب گذاری در شيراز اطلاع داشت بلکه نقش مهمی در کمک مالی به برادر خود ايفا کرده است.
مهدی اسلاميان هيچ نقشی در بمب گذاری نداشت و اين در پرونده کاملا مشخص است. در مورد نقش مهم مالی که آقای دوات آبادی می گويند، ايشان فقط مبلغ ۲۲۰ هزار تومان به برادر خودش کمک کرده است که شما از هر وکيل و کارشناسی بپرسيد، خواهند گفت که مجازات در نظر گرفته شده با توجه به ميزان مبلغ به هيچ وجه سازگاری ندارد، درخواستم اين است که همه اين موارد را در يک روند آرام و شفاف يک بار ديگر مورد مطالعه قرار دهند تا ببينند تمامی مواردی که مطرح می کنم به عنوان دم خروس در پرونده موکلان وجود دارد و نمی شود قسم بيهوده خورد.

دادستان تهران هم چنين مصاحبه های خانواده های اعدام شدگان و انتشار اخبار مربوط به اعدام در رسانه های خارجی را دشمنی رسانه‌های استکباری با جمهوری اسلامی عنوان کرده است. سوال من از شما اين است که علی رغم پوشش خبری اين اعدام در صدا و سيمای جمهوری اسلامی و رسانه های هوادار دولت، آيا تا کنون از شما به عنوان وکيل در مورد جزييات پرونده دعوت به مصاحبه کرده اند و آيا اساسا زمينه بيان حرف های خانواده های ايرانی اين اعدام شدگان در داخل خود ايران وجود دارد؟
در پاسخ به اين پرسش شما، همينجا و با حسن نيت تمام اعلام می کنم اگر تلويزيون رسمی کشور برنامه ای با حضور خود آقای دادستان، چند تن از قضات قديمی و وکيل پرونده، ترتيب دهند، مردم از اين همه شبهه های ايجاد شده در مورد اعدام ها نجات پيدا می کنند. همه مشکل از همينجاست که ما خبرهای مربوط به اعدام را از تلويزيون و رسانه های خودمان می شنويم اما هيچ فرصتی برای بررسی کارشناسی اين پرونده در رسانه های داخلی وجود ندارد. ما هم ايرانی هستيم، وکيل اين کشور هستيم، اگر نگران فضا سازی های رسانه های غربی هستند، بهترين کار اين است که فرصتی را در صدا و سيمای جمهوری اسلامی با حضور خود آقای دادستان در اختيار قرار دهند تا فارغ از شعارهای سياسی، يک ميزگرد يا مناظره ای برگزار شود و به صورت حقوقی و کارشناسی همين پرونده های اعدام های اخير را بررسی کينم تا واقعيت ها روشن شود و نيت ما هم خير است و می خواهيم مشکل مردم حل شود.

دادستان تهران بيانيه و اظهارات سران جنبش سبز در اعتراض به اعدام ۵ زندانی در ايران را نشر اکاذيب خواند و گفت اين اظهارنظرها جرم است. به عنوان يک وکيل از شما سوال می کنم آيا صدور بيانيه می تواند از مصاديق جرم محسوب شود؟
آقای دولت آبادی چون از جايگاه بسيار مهمی در دستگاه قضايی کشور برخوردار است بايد مبانی حقوقی حرف هايی که می زنند را در نظر بگيرند. ببينيد من نه طرفدار موسوی و کروبی هستم و نه با آقای دادستان مشکل سياسی دارم. اما بايد بگويم، ايشان نبايد اين مقوله را به صورت جرم مطرح کند. قاضی در مقام قضاوت هرگز قبل از تشکيل پرونده و صدور حکم نمی تواند بحث جرم بودن را مطرح کند، من کاری به تبليغات سياسی ندارم اما دادستان بايد آنقدر زيبا و حقوقی حرف بزند که شائبه هر گونه سياسی کاری را رفع کند. آقای دولت آبادی هم که دست شان باز است و از اختيار لازم برخوردار هستند و لذا اگر فکر می کنند، جرمی صورت گرفته می توانند دستور تعقيب صادر کنند و مراجع قضايی هم پيگيری کنند در غير اينصورت طرح چنين مسائلی در حوزه رسانه ای استقلال قضايی دادستانی را سوال برانگيز می کند.

دادستان تهران اعلام کرده است پرونده های اعدام ديگری نيز قطعی شده است. آيا شما وکالت هيچ يک از متهمان محکوم شده به اعدام را عهده دار شده ايد؟
بله من وکالت شيرکوه عارفی را پذيرفته ام که در زندان سقز محکوم به اعدام شده است و همچنين وکالت حبيب الله گل پری پور که در زندان مهاباد برايش حکم اعدام صادر شده است که اتهام هر دو اين دو زندانی کرد، اقدام عليه امنيت ملی عنوان شده و برايشان حکم محاربه صادر کرده اند.

آيا اجرای اين حکم قطعی شده است و به شما در مورد زمان اجرای اين احکام هم خبری داده اند؟
نه هنوز نمی دانم، مثل همان موارد قبلی که هيچ پاسخی ندادند و بی خبر اعدام شدند، نگران هستم که باز اين مساله تکرار شود

برای عدم تکرار اين اعدام های ناگهانی آيا هيچ تدبيری می شود انديشيد؟
نمی دانم چه بگويم. اميدوارم رهبری جمهوری اسلامی خودشان کاری بکنند که جلوی اين تندروی ها گرفته شود و دستگاه قضايی کشور قانونمند شود تا همه ما راحت شويم، مردم راحت شوند و بحران بيش از اين کشور را نسوزاند.

شیرین علم‌هویی؛ «داستان دختری که زندگی را دوست داشت»

رادیو فردا

شيرين علم‌هویى روز ۱۹ ارديبهشت ۱۳۸۹ بدون اطلاع  خانواده و وكلايش، به همراه چهار فعال كرد ديگر در زندان اوين به دار  آويخته شد.

شيرين علم‌هویى روز ۱۹ ارديبهشت ۱۳۸۹ بدون اطلاع خانواده و وكلايش، به همراه چهار فعال كرد ديگر در زندان اوين به دار آويخته شد.

۱۳۸۹/۰۲/۲۷
شيرين علم‌هویى متولد سال ۱۳۶۰ در روستاى ديم قشلاق در حوالى ماكو پس از گذراندن دو سال حبس در زندان اوين تهران به اعدام محكوم شد.

شيرين علم‌هویى روز ۱۹ ارديبهشت ۱۳۸۹ بدون اطلاع خانواده و وكلايش، به همراه چهار فعال كرد ديگر در زندان اوين به دار آويخته شد.

دادستانى تهران در اطلاعيه خود اتهام خانم علم‌‌هویى را «بمبگذارى در پاركينگ قرارگاه سپاه در غرب تهران و انفجار آن» در ششم خرداد ۸۷ عنوان كرد.

پيش از اين اما شيرين، با انتشار دو نامه، اتهامات عليه خود را رد كرده و گفته بود كه ۲۵ روز نخست دوره بازداشتش را در مكانى نامعلوم سپرى كرده و در دوران بازداشت «تحت شكنجه‌هاى شديد جسمى و روانى» قرار داشته است.



شيرين همين طور، شش ماه از دوره بازداشت خود را در بند ۲۰۹ وزارت اطلاعات سپرى كرده و پس از آن به بند زنان زندان اوين منتقل شده بود.
شيرين علم‌‌هویى در ۲۸ آذر سال ۸۸ از سوى شعبه ۱۵ دادگاه انقلاب به رياست قاضى صلواتى به «به اتهام خروج غير قانونى از مرز به تحمل دو سال حبس تعزيرى و به اتهام محاربه از طريق ارتباط با گروه پژاك، به اعدام محكوم شد.»

كمپين بين‌المللى حقوق بشر در ايران، فقط دو روز پيش از اعدام شيرين، اعلام كرده بود كه «وضعيت سلامتى شيرين علم‌ هویى و برخى ديگر از زنان زندانى در بند زنان زندان اوين خطرناك است.» اما پيش از آن كه اين بيانيه ها مورد توجه قرار بگيرد، شيرين علم‌هویى اعدام شد.

بعد از ۲۲ روز كه خانم علم هولى به هيچ جرمى اعتراف نمى كند او را به بهدارى مى برند و دكتر به او آمپول تزريق مى كند. جرمى كه براى او ثابت شده فرار غير قانونى از مرز بود كه آن هم دو سال زندان و تبعيد بود نه اعدام.

شیلا علم هولی، عمه شیرین
مهديه گلرو، فعال مدافع حقوق زنان، كه او هم يكى از زندانيان اين روزهاى اوين است و از هم‌بندى‌هاى شيرين علم‌هویى بوده، در مورد آخرين شب زندگى شيرين علم‌هویى نامه اى منتشر كرده و در آن نوشته است:

«تلفن بند نسوان از عصر شنبه قطع بود، وقتى ۱۰ دقيقه قبل از خاموشى در ساعت نه و پنجاه دقيقه به بهانه اشتباه گرفتن نام پدر، شيرين را بردند، حتى لحظه اى به گمان مان نيامد كه شايد ديگر ديدارى در پى اين جدايى نباشد. اشتياق شيرين به زندگى و پيشرفت و تلاش او در مطالعه شبيه كسى بود كه تنها چند روز از بازداشتش گذشته و بزودى هم آزاد خواهد شد؟! اى واى كه چه شبى گذشت؟! آوار صبح يكشنبه بر دوش ما سنگينى مى كرد كه ديگر اطمينان يافته بوديم كه دست قساوت، بار ديگر مبارزى، آن هم شيرزنى از خطه كردستان را به طناب دار سپرد، از اخبار ساعت ۱۴ شنيديم كه طناب دار بر گردن شيرين بوسه زده است و باورمان شد كه، آرى ديگر شيرين باز نخواهد گشت و ما كه تنها در خاطرات و تاريخ شفاهى حس از دست دادن دوستى را شنيده بوديم، با تك تك سلولهايمان، تلخى از دست دادن شيرينمان را حس كرديم. حالا چهار روز از آن فاجعه مى گذرد و شالى سياه به رنگ روزهايمان بر تختش، نشان عزايمان است.»

بعد از اعدام شيرين، خانه او در ماكو تحت محاصره نيروهاى انتظامى قرار گرفت و امكان برقرارى هر گونه تماسى با خانواده نزديك او قطع شد، و حالا كه حدود يك هفته از اعدام او مى گذرد، هنوز جسد او به خانواده اش تحويل داده نشده است.

در گفت و گو با شيلا علم‌هویى، عمه شيرين، از او پرسيدم: شيرين كى و به چه اتهامى بازداشت شد؟

شيلا علم‌هویى: خانم شيرين علم‌هویى در سال ۲۰۰۸ توسط سپاه پاسداران در يكى از خيابان هاى تهران دستگير شد و در مدت ۲۲ روزى كه در جاى نامعلومى بود زير شكنجه شديد جسمى و روانى قرار گرفت، دست به اعتصاب غذا زده بود. بالاخره بعد از ۲۲ روز او را به زندان اوين منتقل كردند.

شيلا علم‌هویى توضيح مى دهد كه شيرين در مدت دو سال بدون وكيل و زير شكنجه بود. وى در مورد اتهام هاى شيرين علم‌هویى مى گويد: بعد از ۲۲ روز كه خانم علم‌هویى به هيچ جرمى اعتراف نمى كند او را به بهدارى مى برند و دكتر به او آمپول تزريق مى كند. جرمى كه براى او ثابت شده فرار غير قانونى از مرز بود كه آن هم دو سال زندان و تبعيد بود نه اعدام.

وى در گفت و گوى خود تاييد مى كند كه شيرين علم‌هویى تا پيش از دستگيرى اش فارسى نمى دانست و فارسى را در دوران زندان ياد گرفت.

جلوه جواهرى، فعال امور زنان يكى ديگر از هم‌بندان شيرين علم‌هویى است، از او مى پرسيم كى و كجا براى اولين بار با شيرين مواجه شد؟

جلوه جواهرى: پارسال روز ۱۲ ارديبهشت بود كه دستگير شدم براى روز كارگر. بعد از دو هفته به بند عمومى منتقل شدم و همانجا با شيرين آشنا شدم و حدود چهار هفته با هم در يك بند بوديم.

خانم جواهرى از ويژگى هاى شيرين مى گويد كه به گفته او مسائل را از زاويه اى انسانى نگاه مى كرد: «مسئله اينكه رابطه فارس ها و كردها و فارس ها و ترك ها چطور باشد، اينكه بايد در انتخابات بايد شركت كرد. روى حقوق زنان و جامعه مدنى خيلى پافشارى داشت.»

به باور خانم جواهرى، شيرين به دنبال جامعه اى آزاد و برابرى خواه و فارغ از خشونت بود و مسائل را با جان و دل لمس كرده بود.

وى می گوید: شيرين عاشق زندگى بود، به شدت درس مى خواند و به داستان نويسى علاقه داشت و تشويق شده بود كه داستان هاى محلى خود را بنويسد.

آن طور كه هم بندان شيرين مى گويند او در زندان خواندن و نوشتن را آموخت و آغاز به نوشتن كرد. يكى از داستان واره هاى شيرين كه برگرفته از زندگى واقعى خاله او در كردستان بود، در وب سايت تغيير براى برابرى منتشر شد.

۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۹, چهارشنبه

شیرین نمی خواست برود


روزآنلاین: رسم است وقتی می خواهند کسی را اعدام کنند، شب قبل به او اطلاع می دهند تا وصیت کند و با خانواده اش خداحافظی؛ اما ساعت ده شب، وقتی سراغ شیرین رفتند به او گفتند: "بیا بیرون نام پدرت را اشتباه گفته ای." شیرین مشکوک شده بود،اما تا پا را بیرون گذاشت درها را پشت سر او قفل کردند و او را کشان کشان بردند.

شیرین نمی خواست برود. میخواست حداقل به او بگویند چرا و به کجایش می برند. چرا حتی به او مهلت نمی دهند مقنعه زندان را بر سر کند؟ چرا او را با بلوز و شلوار، بدون مانتو و روسری بردند؟...

و روز بعد زندانیان بند پایین، از ضجه های زنی حکایت کردند که فریاد میزد: "من که در دستان شما هستم بگذارید حداقل با خانواده ام خداحافظی کنم. بگذارید برای آخرین بار با دوستانم خدا حافظی کنم .من که نمیتوانم فرار کنم . اما بگذارید محض رضای خدا برای آخرین بار صدای مادرم را بشنوم و ....."

حکم اعدام را نه به شیرین و نه به وکیلش ابلاغ نکردند. او را در حالی با دروغ و فریب از بند بیرون کشیدند که سرگرم حل مسئله ریاضی بود. آخر دو روز دیگر امتحان ریاضی سال پنجم را داشت و در زندان درس میخواند؛در کلاس نهضت سوادآموزی. مگر نه اینکه قول داده بود به دانشگاه برود و حقوق بخواند و روزی در قامت وکیل از حقوق فرزندان دیارش دفاع کند؟

هم بندان شیرین که تا صبح بیدار و منتظر او نشسته بودند، روز بعد وقتی مسئولان زندان وسایل شخصی شیرین را بردند، مطمئن شدند که شیرین دیگر نفس نمی کشد.

شیرین زندان اوین، در حالی بر بالای دار رقصید که هم بندانش از او به عنوان نماد عشق و آزادیخواهی یاد می کنند؛از مقاومت و تشنج های هر شبه اش می گویند؛تشنج هایی که محصول شکنجه های قرون وسطایی انسان نماهایی است که شیرین ایران را تروریست می نامند و خود را نماینده خدا بر روی زمین.

هم بندانش از زنی سخن می گویند که در بدو ورود آنها به بند نسوان اوین، پول کم و لباس هایش را با تازه واردان تقسیم میکرد؛و از وقت تلفنش می گذشت تا تنها دارایی و امکانش را، ارزانی زندانیانی کند که بدان نیاز داشتند.

شیرین به همراه فرزاد، مهدی، علی و فرهاد بر طناب دار بوسه زدند و حاکمیت اسلامی ماند و وحشت از 5 پیکر. حق قانونی فرزندان ایران زمین برای خداحافظی از آنها و خانواده هایشان دریغ شد و اکنون پیکرهای بی جانشان از خانواده هایشان دریغ می شود.حکومتی که ادعای نمایندگی خدا بر زمین و جانشینی امام زمانش را دارد، از اجسادی می ترسد که ناجوانمردانه و در اوج قساوت و بی عدالتی جان از کالبدشان ربوده شد؛ ستاره هایی که به زمین شان کشیدند.

آری؛چنین حکومتی باید هم بترسد؛ مگر نه این است که صدای فرو ریختن کاخ های سلطنت را شنیده اند؟ و همه دعواها، اعدام همه شیرین ها،فرزادها،برای ماندن است؛حتی اگر دوروزی بیش در پیش نباشد.

روایت تلخی دارد سرزمین دردکشیده ما، روایت ضحاک که در مدارس جمهوری اسلامی بارها خواندیم و آن رااز بر شدیم. ضحاک این سرزمین، این بار اما با لباس دین برمسند قدرت نشسته است. او این بار در پس جاری ساختن خون پاک ترین و آزاده ترین جوانان ایران زمین، به بقایش می اندیشد غافل از اینکه این بار ما اجازه نخواهیم داد این اعدام ها ، صباحی دیگر به اعدام چند کرد دیگر منتهی شود؛ چند کردی که حکومت آنها را تروریست میخواند. ما از اعدام شیرین و فرزاد ایران سخن خواهیم گفت، از اعدام فرزندان کرد ایران، و همه شیرین ها و فرهادهایی که دسته جمعی بر دار شدند؛ از ترک و لر و کرد و فارس و سگزی

امروز فرزاد مرا بر دار کردند
شیرین و فرهاد مرا بر دار کردند
کرد و لر و سگزی، جنوبی، آذری را
ایران آزاد مرا بر دار کردند

رویای "شیرین" جامعه بی اعدام

روزآنلاین: شیرین و 4 نفر دیگر هم اعدام شدند. یک هفته، دو هفته یا بیشتر یا کمتر همه در این مورد حرف می زنیم، جلوی سفارتخانه های ایران تظاهرات می کنیم، بازار می بندیم و قلم می زنیم و خلاصه هر چه از دستمان بربیاید می کنیم. داغ دلمان از ظلم و بی عدالتی تازه می شود و جگرمان آتش می گیرد و فریادمان دنبال حضوری می گردد در خیابان های شهر و احتمالا سالگرد جنبش را با شور و غیظ بیشتری تدارک می بینیم.

کی می شود که بساط اعدام از این مملکت برای همیشه جمع شود. همین اعدام ها و کشتارهای دسته جمعی سیاسی که سی سال است زیر پوست شهر در حال جریان است و روز به روز سخت جان تر و نهادینه تر می شود و لابد بتدریج آنقدر سرها بر دار می رود که دیگر فردا روز، اعدام یک نفر و دو نفر که ده ها نفر هم نه خروشی و اعتراضی در ما و نه تغییری در نظام قضایی، درهیچکدام ایجاد نمی کند. مگر نه اینکه یک روزی دنیا را تکان می دادیم اگر یک نفر از ما را بازداشت می کردند، اما حالا، نه به محکومیت طولانی مدت یک نفر و دو نفر که ده ها تن از فعالان سیاسی و مدنی عادت کرده ایم و شنیدن اخبار شکنجه و اعتصاب در داخل زندان ها آنقدر برایمان تکراری شده که دیگر می سپاریمش به اسپم های میلینگ لیست هایمان.

لابد حالا دیگر سبزهای سیدی سرشان را بالا گرفته اند در مقابل آنهایی که خود را به در و دیوار می زدند که چرا سیدها و سادات ها و شیوخ سکوت کرده اند و لابد باید نفسی به راحتی کشید که موضع سبزهای سیدی محکوم کردن اعدام های اخیر است و ما همه با هم هستیم و بی شماریم. اما بستر سازی برای حاکمیت دمکراسی نه با محکوم کردن این و آن و حرف زدن از عدل علی و حکومت اجنه ها حاصل می شود ونه با "ریحانه" خواندن "شیرین" مقاوم و جان سخت و بازتولید گفتار "برابری غیر متشابه" جناب مطهری.

اما مسیر دمکراسی وقتی کوبیده و هموار می شود که لحظه لحظه چالش های روزمره وارد ضمیر آگاه جامعه شده و به یک فرهنگ و خواست عمومی تبدیل شود. مطالبه نظام حق محور و دمکراتیک آن وقتی در عقل جمعی نهادینه می شود که از محکومیت حادثه تلخ اعدامی ها به نفس محکومیت اعدام گذر کرده و غیرقانونی شدن مجازات اعدام را صریحا و بدون تعارف در گفتار و بیانیه ها و شعارهای سبزهای سیدی تا رنگین کمانی به یک اصل اساسی تبدیل کنیم.

از همین دردهای امروز باید به رویای آینده نقب زد. خشم امروز تنها با شعار و فریاد و فرافکنی گذشته های ناگذشته آرام نمی شود. جوشش کور عصیانی چه فایده دارد وقتی که تخیل فعال از فرط استیصال و سرکوب فلج شده باشد، و وقتی که چند روز دیگر هیجان فروکش می کند، تبدیل شود به نرون هایی غیر حساس و دوباره همه سهمش از جنبش بشود پیدا کردن فیلتر شکن هایی برای شنیدن خبرهای "بی بی سی" و "دویچه" و "فردا" و با هر خبری ذوق کند که چه عالی دیگران دارند راه را باز می کنند و خبرهای جالب را در شبکه های اجتماعی "شیر" کند.

مقاومت فعال وقتی است که میله های بافتنی خیال مان را دست بگیریم. خودمان را رها کنیم در بافتن رج به رج آرزوهایمان و از هر حادثه ای که امروز در مسیر مبارزه با آن مواجه می شویم بخشی از رویای آینده و خواست فعلی را بسازیم.

در این یک ساله ملتهب کم چیزهایی ندیدیم. از قتل ندا و سهراب و اشکان و.. تا شکنجه ها و تجاوزهای جنسی در کهریزک، از بازداشت های فله ای فعالان مدنی و سیاسی تا گورهای ناشناس. از حضور مردم در خیابان ها و تظاهرات مسالمت آمیز تا جنگ سنگ و زیرگرفتن و بودن مردم، از جری شدن حاکمیت بنیادگرا در محدود کردن هر چه بیشتر آزادی های زنان و اقلیت ها و اصناف تا چپاول ثروت مردم توسط سپاهی ها، از یارانه و تحریم تا جنگ سایبری... و همه این حادثه ها باعث شده است که خرد جمعی از "رای من کجاست" فراتر برود و در هر بیانیه خواسته تازه تری را رقم بزند.

مقاومت فعال، استمرار بخشیدن به مبارزه برای تحقق دمکراسی است و سنگ بنای دولت مردم محور و نظام دمکراتیک هم یک شبه گذاشته نمی شود. فردا روز که همه دور هم جمع می شویم تا سهم خود را در ساختن جامعه ای آزاد ایفا کنیم، اولین پرسش از خودمان این خواهد بود که چه می خواهیم و این خواستن ها نه فردا که همین امروز در فرایند مبارزه شکل می گیرد. همین امروز که "هم حسی" با حماسه غم انگیز شیرین و فرهاد و فرزاد و... در عقل جمعی مردم دارد تبدیل می شود به نفرت از اعدام، بر چیده شدن طناب های دار و محاکمه عادلانه عاملان و آمران جنایت های سی سال گذشته و حال.

مقاومت وقتی است که پدیده "شیرین" شکنجه شده مقاوم که به بهانه از سلول بیرون اش کشیدند و شبانه دفنش کردند و خانواده اش را اسیر کردند و خانه اش را تهی کردند، رسوخ کند در تارو پود رویایی که از آینده بدون اعدام، آینده ای که در آن زن بخاطر ریحانه بودن مورد ترحم قرار نمی گیرد و بخاطر زهدان به او تجاوز نمی شود، آینده کرد و ترک و عرب و بلوچ با هویت و با سرزمین، آینده بدون زندان، بدون شکنجه و شکنجه گر و... می سازیم.


۱۳۸۹ اردیبهشت ۲۷, دوشنبه

پوستری در رابطه با اعدام شدگان 19 اردیبهشت

ملائكه علم هولي، عمه ي شيرين، در گفتگو با راديو ندا : جمهوري اسلامي حتي اجازه نميدهد خانواده شيرين شبها چراغ خانه شان را روشن كنند

ملائكه علم هولي، عمه ي شيرين، در گفتگو با راديو ندا : جمهوري اسلامي حتي اجازه نمي دهد خانواده شيرين شبها چراغ خانه شان را روشن كنند.

برای شنیدن گفتگو لطفا اینجا را کلیک کنید.

شامي وكيل شيرين علم هولي در گفتگو با راديو ندا:تا حالا راي ديوان عالي كشور به من ابلاغ نشده است!

شامي در گفتگو با راديو ندا :تا حالا راي ديوان عالي كشور به من كه وكيل شيرين هستم و او را اعدام كرده اند، ابلاغ نشده است.

فايل صوتي را لطفاً از اينجا گوش كنيد.


گزارش رادیو ندا از تجمع اعتراضی در شهر مالمو-سوئد

گزارش رادیو ندا از تجمع اعتراضی در شهر مالمو-سوئد

برای شنیدن گزارش لطفا اینجا را کلیک کنید.