۱۳۸۹ خرداد ۲۶, چهارشنبه

كچی‌ ئاراس؛ به‌بۆنه‌ی‌ چله‌ی‌ شه‌هید شیرین عه‌له‌م هولی‌‌و هه‌ڤاڵه‌كانییه‌وه/ مه‌لایكه‌ عه‌له‌م هولو

ئاراسی‌ پڕ له‌ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ له‌ ئاگرییه‌وه‌ له‌دایكبووه‌، به‌ڵام ئاراسی‌ چاوگه‌ی‌ ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ زۆر كات خه‌مناك كراوه‌. چاره‌نووس ئه‌وه‌ی‌ به‌سه‌ردا بڕیوه‌‌و ریگای‌ پێنه‌داوه‌ به‌سه‌ربه‌ستی‌ لرفه‌ی‌ لێوه‌ بێت، بۆیه‌ هه‌موو خۆشه‌ویستییه‌كانی‌ له‌ هه‌ناوی‌ خۆیدا هه‌ڵگرتوه‌، تاكو ناحه‌زان هه‌ست به‌كزیی‌ نه‌كه‌ن. له‌گزنگی‌ به‌یانیدا ئاگریی‌ دایك، پرشنگی‌ خۆری‌ بینی‌ كه‌ به‌ ئاراسی‌ وت ئیدی‌ خه‌مبار مه‌به‌، پرشنگی‌ خۆر زه‌رده‌ خه‌نه‌ت بۆ ده‌كات‌و بانگی‌ كچه‌كانت ده‌كات‌و باری‌ قورسی‌ ئه‌و هه‌مو خه‌م‌و نهێنییه‌ت له‌سه‌ر شان هه‌ڵده‌گرن. ئاراس دڵخۆش بوو، به‌س هه‌ندێكیش نیگه‌ران‌و له‌ به‌رخۆیه‌وه‌ پرسیی‌ گه‌لۆ ده‌توانم كچه‌كه‌م كه‌ 25 ساڵه‌ له‌باوه‌شی‌ خۆمدا گه‌وره‌م كردووه‌‌و ده‌یلاوێنه‌وه‌ وه‌ك په‌یامبه‌ری‌ رووناكی‌ به‌ره‌و پرشنگی‌ خۆری بنێرم.

نیگه‌رانم، چونكا سه‌دان ساڵه‌ دڵم لێوانلێوه‌ له‌ ژیان‌و نهێنیه‌كانی‌ رۆڵه‌كانم‌و ئه‌وه‌ش بارێكی‌ قورسه‌‌و دڵم ئازار ده‌دات. ده‌مه‌وێت هاوار بكه‌م تاكو پرشنگی‌ خۆر به‌هانامه‌وه‌ بێت‌و له‌و باره‌ قورسه‌ رزگارم بكات. ئاراس ئاوڕێكی‌ له‌ئاگری‌ سه‌ركه‌ش دایه‌وه‌‌و وتی‌ "دایه‌ گیان ژیان له‌قوڵایی‌ دڵمایه‌‌و ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌ ناو دڵیشم نیگه‌رانه‌". ئاگری‌ سه‌ركه‌ش به‌ده‌نگێكی‌ به‌رز هاواری‌ كرد ئاراس له‌چی‌ نیگه‌رانی‌ هه‌ناوت پڕه‌ له‌ خۆشه‌ویستی‌‌و نهێنیی‌ رۆڵه‌كانی‌ ئه‌م خاكه‌، لێوانلێوه‌ له‌ بۆن‌و ره‌نگه‌كانی‌ ژیان، كه‌ سه‌رچاوه‌ی‌ وره‌‌و مانه‌وه‌‌و خۆڕاگرییه‌. سه‌ر بڵند بكه‌‌و وره‌ له‌ سه‌ربڵندییه‌كانی‌ دایك‌و چاوگه‌كه‌ت وه‌رگره‌.

كچی‌ ئاراس هاواری‌ ئاگریی‌ دایكی‌ بیست، هێدی‌ هێدی‌ هه‌ستا‌و له‌هه‌ناوی‌ خۆشه‌ویستیی‌ ئاراسه‌وه‌ هاته‌ ده‌ره‌وه‌، وتی‌ له‌مێژه‌ چاوه‌ڕوانی‌ هاوارێكم، سه‌ربڵندم كه‌ رۆڵه‌ی‌ ئاگری‌‌و ئاراسم، خۆشه‌ویستی‌‌و په‌یام‌و نهێنیه‌كانتان ده‌به‌م بۆ پرشنگی‌ خۆر، تاكو باره‌ قورسه‌كه‌ی‌ سه‌رشانتان كه‌م بكه‌مه‌وه‌‌و هه‌زاران نهێنینتان ببم بۆ شه‌یدایانی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئازادی‌، ئاماده‌م ئه‌م ئه‌ركه‌ له‌ئه‌ستۆ بگرم‌و ده‌نگی‌ كپكراوی‌ سه‌دان ساڵه‌تان بگه‌یه‌نمه‌ كاروانی‌ خۆر.

كچی‌ ئاراس ماڵئاوایی‌ له‌ ئاراسی پڕ له‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئاگریی‌ كانگای‌ ئه‌فسانه‌‌و خۆڕاگریی‌ كرد‌و رێگای‌ پرشنگی‌ خۆری‌ گرته‌به‌ر، ئه‌وه‌نده‌ رێگای‌ بڕی‌ تاكو گه‌یشته‌ بازنه‌كانی‌ پرشنگی‌ خۆر، زۆر دڵخۆش بوو، به‌س جار نه‌جاریش بیری‌ سۆز و خۆشه‌ویستیی‌ له‌بن نه‌هاتووی‌ ئاراس‌و ئاگریی‌ ده‌كرد، ئاخر ئه‌و كچی‌ ئاراس بوو له‌ چاوگی‌ ئاگری‌ تێراو بوو بوو، هه‌زاران چیرۆكی‌ خۆشه‌ویستیی‌ ئاگری‌‌و ئاراسی‌ ده‌زانی‌، چونكا ئاراس چاوگی‌ سۆز و خۆشه‌ویستیی‌ له‌ئاگرییه‌وه‌ وه‌رگرتبوو، خۆی‌ كردبووه‌ لانكی‌ هه‌موو سه‌ركه‌شكان، هه‌مویانی‌ تێراو ده‌كرد، هه‌مویانی‌ داڵده‌ ده‌دا‌و راز و نهێنییه‌كانی‌ به‌یه‌ك ده‌گه‌یاندن. بووبووه‌ ژوانگه‌ی‌ رێبوارانی‌ رێگای‌ گه‌یشتن به‌ خۆر.

كچی‌ ئاراس په‌یمانی‌ به‌خۆی‌ دابوو كه‌ په‌یامی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و ئازادی‌‌و نهێنیه‌كانی‌ ئاراس‌و ئاگری‌ بگه‌یه‌نێته‌ كاروانی‌ خۆر، ئه‌و كانگایه‌ بووبووه‌ هه‌وێنی‌ دڵ‌و جه‌سته‌ی‌ كچی‌ ئاراس‌و چه‌ند ساڵێك بوو پشكوتبوو. كچی‌ ئاراس له‌ لای‌ پرشنگی‌ خۆر ده‌ستیكرد به‌ گێڕانه‌وه‌ی‌ چیرۆكه‌كانی‌ ئاراس‌و ئاگری‌، باسی‌ ژیان‌و خۆشه‌ویستی‌‌و نهێنییه‌كانی‌ ئاگری‌ سه‌ركه‌ش‌و داڵده‌دانه‌كانی‌ ئاراسی‌ بۆ ده‌كردن، باسی‌ خۆڕاگری‌‌و سۆز و هه‌ستی‌ ره‌نگاڵه‌یی‌ ئاراسی‌ ده‌كرد، به‌ پرشنگی‌ خۆری‌ وت "من هه‌ڵگری‌ په‌یامه‌كانی‌ خۆشه‌ویستی‌‌و سۆزی‌ ئاراسم بۆ ئێوه‌". پرشنگی‌ خۆر له‌كچی‌ ئاراسی‌ پرسی‌: په‌یامبه‌ری‌ ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستی‌ ناوت چییه‌، كچی‌ ئاراس وتی‌ "ناوم وه‌ك سه‌ركه‌شه‌كانی‌ دیكه‌ شیرینه‌‌و له‌ناو شه‌یدایانی‌ ئازادیدا به‌ رووناهی‌ روكه‌ن ناسراوم". پرشنگی‌ خۆر به‌ كچی‌ ئاراسی‌ وت "وه‌ك هه‌موو سه‌ركه‌شه‌كانی‌ دیكه‌ی‌ ئاراس‌و ئاگرییت، ده‌زانم چه‌ند لێبوردوانه‌ فه‌داكاریت كردووه‌ تاكو له‌نزیكه‌وه‌ هه‌ست به‌ رووناكیی‌ خۆر و گه‌رمای‌ پرشنگی‌ خۆر بكه‌یت، ده‌زانم سه‌ركه‌شیه‌كه‌ت به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ ئاگری‌ بڵنده‌‌و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ ئاراس دور و درێژ، ئه‌وه‌ی‌ رووناكیی‌ خۆری‌ بینی‌ بێت‌و گه‌یشتبێته‌ پرشنگی‌ خۆر قه‌ت ئۆقره‌ ناگرێت، بۆیه‌ به‌ قه‌ده‌ر گه‌وره‌یی‌ خۆر و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ روناكیی‌ پرشنگه‌كانی‌ خۆر و به‌ ئه‌ندازه‌ی‌ خه‌نده‌ی‌ رێبوارنی‌ كارواونی‌ خۆر پێت ده‌ڵێم به‌خێر بێیت".

كچی‌ ئاراس به‌نیگای‌ پڕ له‌ئومێدو بزه‌ی‌ خۆشه‌ویستییه‌وه‌ وتی‌ "گه‌رمای‌ رووناكیی‌ خۆر جه‌سته‌و هه‌ناومی‌ گه‌شاندووه‌ته‌وه‌، ئه‌مه‌وێت په‌یامی‌ سه‌ركه‌شی‌، ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستیی‌ ئاراس، ئاگری‌و كاروانی‌ خۆر بده‌م به‌گوێی‌ هه‌موو شاخ‌و شار و گوند‌و رێبوراێكدا". كچه‌ شیرینه‌كه‌ی‌ ئاراس‌و په‌یامبه‌ر خه‌نده‌ له‌رووه‌كه‌ی‌ ئاگری‌‌و رووناكیی‌ پرشنگی‌ خۆر رووی‌ كرده‌ شاهۆ. شیرینه‌ شه‌یدا له‌سه‌ر و سه‌ركه‌شه‌كه‌ی‌ ئاراس له‌ دوندی‌ شاهۆ په‌یامی‌ ئازادی‌‌و ئاسۆی‌ ژیانی‌ ئازاد‌و به‌خته‌وه‌رانه‌ی‌ گه‌یانده‌ كرماشان، سنه‌، مه‌ریوان، هه‌ورامان، ره‌وانسه‌ر، جوانرۆ، پاوه‌‌و كامیاران....

شیرین له‌په‌یامه‌كه‌یدا باسی‌ ئه‌وه‌یكرد كه‌ ئاگری‌ زۆر به‌تامه‌زرۆییه‌وه‌ باسی‌ شاهۆی بۆ ئاراس كردووه‌‌و چه‌ندین جار حه‌یرانی‌ بۆ شاهۆ چڕیوه‌‌و زۆر جار رۆڵه‌ شه‌یدا سه‌ركه‌شه‌كانی‌ به‌لای‌ لایه‌ی‌ شاهۆ حه‌واندوه‌ته‌وه‌، ئاگری‌ هه‌میشه‌ وتویه‌تی‌ له‌مێژه‌ له‌شاهۆوه‌ كۆتری‌ ئاشتی‌‌و ئازادیم بۆ نه‌هاتووه‌، زۆر بیری‌ رۆڵه‌كانی‌ شاهۆ و بناره‌كه‌ی‌ ده‌كه‌م، ئاره‌زمه‌ جارێكی‌ دیكه‌ش رۆڵه‌كانی‌ شاهۆ بێنه‌ سه‌ر لوتكه‌ ئاگری‌‌و له‌ئاگرییه‌وه‌ بانگی‌ ئازادی‌ به‌گوێی‌ هه‌موو جیهاندا بده‌ن، خۆ ئه‌گه‌ریش بتوانم چه‌ند ته‌وقێكی‌ دیكه‌ی‌ گه‌ردنم بپسێنم ئه‌وا باشترین رۆڵه‌ی‌ بناره‌كه‌ی‌ خۆم ده‌نێرم بۆ شاهۆ، بۆ لای‌ كۆسه‌ی‌ هه‌جیج‌و پیر شالیار. شیرینی‌ روو له‌خه‌نده‌ی‌ ئاراس وتی‌ "شاهۆ، قه‌ڵای‌ جوامێران ئه‌وه‌ من رۆڵه‌ی‌ بناری‌ ئاگری‌و پێده‌شته‌ پڕ له‌خۆشه‌ویستییه‌كانی‌ ئاگریم‌و سۆز و ئه‌وینی‌ له‌بن نه‌هاتووی‌ ئاراسم بۆ هێناون". شاهۆ له‌تریقه‌ی‌ شاگه‌شكه‌دا بوو، وه‌ك بڵێیت خه‌ونی‌ ساڵه‌های‌ ساڵی‌ هاتبێته‌ دی‌، به‌ كچی‌ ئاراسی‌ وت "منیش وه‌ك ئاگری له‌مێژه‌ سیاچه‌مانه‌ی‌ ئازادی‌‌و زه‌رده‌شت ده‌چڕم‌و لاوكی‌ خۆشه‌ویستی‌ بۆ ئاگری‌‌و رۆڵه‌ سه‌ركێش‌و ده‌سته‌مۆ نه‌كراوه‌كانی‌ ده‌ڵێم، بۆیه‌ به‌خێر بێیت بۆ لانكی‌ زه‌رده‌شت‌و خواوه‌نده‌كانی‌ ئازادی‌".

كچی‌ ئاراس بزه‌ی‌ سه‌ر لێوی‌ كه‌م نه‌ده‌بوو، ئاسۆی‌ ئومێدی‌ بۆ ئازادیی‌ وڵاته‌كه‌ی‌ هیچ سنوورێكی‌ نه‌ده‌ناسی‌. پاش ماوه‌یه‌ك له‌سه‌ر لوتكه‌ی‌ شاهۆ باسی‌ ئه‌وه‌ی‌ بۆ هه‌ڤاڵه‌ سه‌ركێشه‌كانی‌ كرد، كه‌ من له‌وه‌ زیاتر ئۆقره‌ ناگرم‌و ناتوام چاوه‌ڕوان بم لمۆزی‌ دیكتاتۆری‌ هه‌ناسه‌ له‌به‌ر وڵاته‌كه‌م بستێنێت. ئه‌مه‌وێت په‌یامی‌ ئازادیمان بگه‌ینمه‌ ئه‌و شوێنه‌ی‌ كه‌ گوێی‌ له‌ئاست ئازادیدا كه‌ڕ بووه‌‌و چاوی‌ به‌ ئاسووده‌یمان هه‌ڵنایه‌ت. هاوڕێكانم هه‌ر رێگایه‌كی‌ ئه‌م شاهۆوه‌ پۆنگ خواردوه‌ی‌ ئازادی‌ به‌ یه‌كێكتان ده‌سپێرم‌و ئه‌ڕۆم هاواری‌ ئازادی‌‌و خۆشه‌ویستیی‌ ئاگری‌، ئاراس، قه‌ندیل‌و شاهۆ به‌جیهاندا بڵاوبكه‌مه‌وه‌، چونكا من ئه‌م كچه‌م كه‌ هه‌ڵگری‌ په‌یامی‌ مێژووه‌ له‌بیركراوه‌كه‌ی‌ ژیانم.

كچی‌ ئاراس خۆی‌ گه‌یانده‌ پێته‌ختی‌ دیكتاتۆر، له‌جه‌رگه‌ی‌ پایته‌ختی‌ كۆماری ئیسلامی سێداره‌ تێكۆشانی‌ بۆ خه‌ونی‌ ژیان‌و ئازادی‌ ده‌كرد، له‌و كاته‌دا كه‌ ده‌یخواست هاواری‌ ئازادیی‌ گه‌له‌ چه‌وساوه‌كه‌ی‌ بدات به‌ گوێی‌ هه‌مواندا، ده‌ستی‌ ره‌شی‌ دیكتاتۆری‌‌و دواكه‌وتویی‌ ‌و دوژمنی‌ ئازادی‌ كچی‌ ئاراسی‌ ته‌وق كرد، پیاوه‌ زاڵمه‌ ئه‌شكه‌نجه‌گه‌ره‌كانی‌ دیكتاتۆر له‌و خه‌یاڵه‌دا بوون، كه‌ ده‌توانن كچی‌ ئاراس له‌خشته‌ ببه‌ن، به‌س نه‌یانزانی‌ ته‌نها ده‌بێت شه‌ش مانگ هه‌موو دام‌و ده‌زگاكه‌یان له‌كاردا بێت تاكو بزانن ناوی‌ كچه‌كه‌ی‌ ئاراس چییه‌.

كیژۆڵه‌ی‌ ئاراس، نه‌وه‌ی‌ ئاگری‌‌و په‌روه‌رده‌كراوی‌ قه‌ندیل‌و نێردراوی‌ دوندی‌ شاهۆ به‌خۆڕاگرییه‌كه‌ی‌، به‌مانگرتنه‌كه‌ی‌، به‌كۆڵنه‌دانه‌كه‌ی‌ دوژمن له‌ئاستی‌ ده‌سته‌وه‌ستان ما، شێوازه‌ كۆن‌و ساویلكانه‌كه‌ی‌ پێشوویان گرته‌به‌ر و ده‌ستیانكردبووه‌ به‌ڵێندان، شێوازی‌ تاڵ‌و شیرین، شێوازی‌ هه‌ڕه‌شه‌و هاندان، به‌س نه‌یانزانی‌ كیژی‌ خواوه‌ندی‌ ئازادی‌ له‌مێژه‌ له‌داوێنی‌ ئاگریدا فێری‌ ئه‌وه‌ بووه‌ كه‌ دوژمنه‌كانی‌ چه‌ند درۆزن‌و به‌سته‌زمانن، له‌مێژه‌ په‌روه‌رده‌ی‌ ئه‌وه‌ی‌ بینیوه‌ كه‌ هه‌رگیز مل به‌ دوژمنان نادات‌و له‌مێژه‌ی‌ ماڵئاوایی‌ له‌مێژووی‌ سه‌ردانه‌واندن‌و خۆبه‌ده‌سته‌وه‌دان كردووه‌.

كاتێك پیاوه‌كانی‌ سیستمی‌ سێداره‌ی‌ ئیسلامی‌ زانییان سه‌ری‌ هه‌موو شێوازه‌كانیان بۆ پاشگه‌زبوونه‌وه‌ی‌ كچی‌ ئاراس داویه‌تی‌ له‌به‌رد، بڕیاری‌ سێداره‌یان به‌سه‌ردا سه‌پاند. ئه‌و سیستمه‌ زه‌بلاحه‌، ترسنۆكانه‌ كاژێر نۆ په‌نجا ده‌قه‌ی‌ شه‌وی‌ یه‌كشه‌مه‌ 9/5/2010 بانگیان كردو وتیان وه‌ره‌ ناوی‌ باوكت به‌هه‌ڵه‌ پێگوتوین، ئه‌هریمه‌نه‌كانی‌ ئه‌شكه‌نجه‌ كه‌ پاره‌ بۆ كوشتن‌و ئه‌شكه‌نجه‌ی‌ رۆڵه‌كانی‌ كاروانی‌ خۆر وه‌رده‌گرن نه‌یانوێرا پێی‌ بڵێن بۆ دواجار ماڵئاوایی‌ له‌هاوژووره‌كان‌و دایك‌و كه‌س‌وكاره‌كه‌ت بكه‌، وایان ده‌زانی‌ به‌و كاره‌یان ده‌توانن ده‌نگی‌ كچی‌ ئاراس كپ بكه‌ن، به‌س نا، به‌ره‌ به‌یانی‌ رۆژی‌ نۆی‌ مانگ له‌گه‌ڵ هه‌ڤاڵه‌كانی‌ به‌خوێندنه‌وه‌ی‌ سرودی‌ ئه‌ی‌ ره‌قیب ریگای‌ نه‌دا ده‌نگی‌ كپ بكه‌ن، له‌دواین ساته‌كانی‌ ژیانیدا به‌ده‌م ئه‌ی‌ ره‌قیبه‌وه‌ ماڵئاوایی‌ له‌ئاراس، ئاگری‌، قه‌ندیل‌و شاهۆ كرد. له‌گه‌ڵ ماڵئاوایی‌ كردنی‌ له‌ژیان هه‌موو جیهان بانگی‌ ئازادیخوازیی‌ كچه‌كه‌ی‌ ئاراسی‌ بیست‌و به‌سه‌دان هه‌زار رێبواری‌ رێگاكه‌ی‌ له‌ده‌وری‌ خۆی‌ كۆكرده‌وه‌، به‌ماڵئاوایكردنی‌ له‌ژیان لاپه‌ڕه‌یه‌كی‌ نوێی‌ شۆڕشی‌ رزگاریی‌ بۆ گه‌له‌كه‌ی‌ تۆمار كرد

۱۳۸۹ خرداد ۱۹, چهارشنبه

زینب چشم به راه است و یکشنبه ها خوابش را آشفته می کند

(برای شیرین که همیشه با ماست)

دلارام علی

برایت نوشته بودم بلند شو شیرین! نوشته بودم اگر تو بیدار نشوی، همیشه یکشنبه خواهد ماند.نوشته بودم اگر تو بیدار نشوی کابوس طناب خواب جهان را خواهد اشفت. نوشته بودم ........ و چه ساده بودم من .چه ساده بودم که بیدار شدنت را ندیده بودم.

تو بیدار شده بودی. بیدار شده بودی و در کوچه پس کوچه های مریوان و مهاباد و سنندج و کامیاران فریاد می زدی. تو بیدار شده بودی و به جاهایی سفر کرده بودی که پیشترها هرگز نرفته بودی. برادرت می گفت به جز کوچه های خاکی دیم قشلاق تنها تا ماکو سفر کرده بودی. ماکو کجا و پاریس کجا؟ ماکو کجا و آمستردام کجا؟ ماکو کجا و بروکسل کجا؟ماکو کجا و سلیمانیه کجا؟ ماکو کجا و ............

تو در این 30 روز تمام دنیا را گشته ای، حالا بگذار تصور کنند تو را زیر خروارها خاک اسیر کرده اند.

تو در این سی روز به تمام زبان های دنیا فریاد اعتراض سر داده ای. حالا بگذار تصور کنند فریادت را بریده اند.

تو در این سی روز در تمام خانه های دیم قشلاق مهمان بو ده ای . حالا بگذار تصور کنند پیکرت را از آنان دریغ کرده اند.

اما خوبم، خواهرم، با این همه دل مشغولی این روزها بیا تا دیر نشده سری هم به حیاط کوچک آن قلعه بخیل بزنیم و خاطره طناب را از ذهن یکشنبه ها پاک کنیم. زینب چشم به راه است و یکشنبه ها خوابش را آشفته می کند.

تا دیر نشده دست زینب را بگیر، صدایش باش، فریادش باش و نگذار کابوس این یکشنبه های لعنتی بیش از این آزارش دهد.

۱۳۸۹ خرداد ۱۷, دوشنبه

بیانیه بیش از 200 نفر از فعالان حقوق زنان در اعتراض به اعدام؛ خشونت یعنی 8 دقیقه برای دفاع از زندگی

تغییر برای برابری: خشونتی از پی خشونتی دیگر. اعدام پنج فرزند ایران در 19 اردیبهشت 1389 پاسخی خشونت آمیز بود به بهانه اقدام خشونت آمیز آنها؛ اتهامی که حتی به گفته وکلای آنان هرگز در فرآیند ناعادلانه دادرسی اثبات نشد. آیا اینکه کسی مجبور می شود تنها در هشت دقیقه از خود دفاع کند، به معنای اعمال خشونت نیست؟ و ما را در دور باطل خشونت سیستماتیک قرار نمی دهد؟

شیرین علم هولی که سحرگاه 19 اردیبهشت در تهران به دار آویخته شد، از دل فقر در روستایی حوالی ماکو برخاسته بود. شیرین یکی از قربانیان خشونتی است که روزمره برزنان آن دیار و بسیاری دیگر از زنان مناطق محروم می رود. خشونتی که او را از تحصیل باز داشت، در نوجوانی در آستانه یک ازدواج اجباری قرار داد و تمامی عمر کوتاهش را به عنوان یک دختر کرد با تبعیضی مضاعف عجین کرد.


فرزاد کمانگرکه سحرگاه 19 اردیبهشت در تهران به دار آویخته شد ، معلمی جوان بود که جز صلح سرمشق دیگری برای شاگردانش نداد تا سهم خود را در ساختن فردایی بهتر برای آنان ادا کرده باشد. فرزاد کمانگر قربانی خشونت شد. خشونتی که سه سال او را بی هیچ جرمی در اتاقهای بازجویی، سلولهای انفرادی و راهروهای دادگاهها سرگردان کرد و روح و جسمش را با شکنجه های گوناگون آزرد تا به نکرده خویش اقرار کند. و فرزاد نگفت و بر دار شد.

قربانیان خشونت در این سرزمین بسیارند. شیرین، فرزاد، علی، مهدی و فرهاد شاید نمونه هایی نام آشناتر در بین هزاران باشند. چه تلخ است خشونتی که تنها خواسته مادران داغدار را که همانا وداع با عزیزانشان و سپردن آنها به دست خاک است، از آنها دریغ می کند.


درد اینجاست که انگار این روزها گرفتن جان انسانها، ساده ترین و پیش پا افتاده ترین پاسخ به ندای اعتراض آنهاست؛ ندایی که سالهاست در اعتراض به تبعیض و محرومیت از سوی مردم کرد و دیگر قومیتها برخاسته است. آیا می خواهید بازهم با اعدام 17 زندانی کرد دیگر (رستم ارکیا, حسین خضری, انور رستمی, محمد امین عبدالهی, قادر محمد زاده, زینب جلالیان, حبیب الله لطیفی, شیرکوه معارفی, مصطفی سلیمی, حسن طالعی, ایرج محمدی, رشید اخکندی, محمد امین اگوشی, احمد پولادخانی, سید سامی حسینی, سید جمال محمدی و عزیز محمدزاده) کارنامه خشونت را رنگین تر کنید؟


ما جمعی از زنان و مادران و فعالان حقوق زنان، ضمن ابراز همبستگی با مادران داغدار سرزمینمان به خصوص مادران همیشه داغدار کردستان، فریاد می آوریم که اعدام خود, عین خشونت است نه راه حل. برای جلوگیری از فاجعه های بعدی به اعدام پایان دهید.

اسامی امضا کنندگان:

افراسیابی - افروز مغزی - اکرم ابویی - آذر مهرابی – آرتمیس - آرش دکلان - آرش محبی - آرمین رحمانی - آریا احمدی - آزاد مرادیان - آزاد مستانی - آزاده خرازی - آزاده دواچی - ارزو حسینی آزاده فرامرزیها - آسو صالح - آیدا سعادت - آینده آزاد اکرم محمدی - الناز انصاری-الهام انصاری - الناز د- امیر رشیدی- بشیر یوسفی. - آیوین آصلانیان - ئاسۆ پیرۆتی –


بلال مرادویسی- بنفشه جمالی- بهاره علوی- بهرام تیموری- بهیه جیلانی- بیتا طاهباز- پپوله اردلان- پروین اردلان- پردیس درخشنده- پروین باوفا- پویا عزیزی- پویان مکاری- پرستو الهیاری- تارا احمدی- تارا وزیری- تونیا ولی اوغلی-


جلوه جواهری- جلیل آزادیخواه- جمشید آیین دار- جوانمیر مارابی- حامد انصاری- حجت سهرابی- حسام میثاقی- حسین لاجوردی- حماسه کثیری- حمید آزرم منش- حمید حمیدی- حمیدرضا برهانی- حمیده نظامی- حمید نظری- خسرو دلیرثانی


دلارام علی- دیاکو کریمی- راضیه دیلم صالحی- رامبد لطف پوری- رامش کیانی- رزا حسامی- رضا منوچهری- رضا هیوا-

رضوان مقدم- روفیا رمضانعلی- رها عسگری زاده - رومینا امیر محسنی- رویا طلوعی- ریحانه جدیدفرد- زاراامجديان- زهره اسدپور- زویا اسکندریان- زینب پیغمبرزاده- ژاله حریری- ژینا مدرس گرجی سارا آرین مهر- سارا فناییان- سارو خلیقی- ساسان امجدی- سپهر عاطفی- سپهر مساکنی- سحر دیناروند- سحر صنیعی- سحر محمدی- سعید سنندجی- سمانه عابديني- سمیرا- سمیرا ن- سمیه رشیدی- سوران کرباسیان- سوسن رحمانی- سیما حسین زاده- سیاوش صالحی- سیروان وزیری- سیما ریاحی- شاهد علوی- شاهونادري- شایان وحدتی- شعله ایرانی- شلر شبلی- شهپر جهانبخش- شهرام بهرنگ- شهره پارسینژاد- شهلا انتصاری- شهلا دباغی- شهلا شفيق- شیرکو جهانی اصل- شیرین فامیلی

صبا جدی- صباح نصری- صبري بهمني- صبری نجفی- صحر صنیعی- صفورا الیاسی- صلاح الدین بایزیدی- طاهر معروفیان- عارف نادری- عشا مومنی-عسل اخوان- عفت ماهباز- علی اخوان- علی اوغازیان- علی بیستون- علی عبدی

فرزانه ایل بیگی- فرشته شیرازی- فرشید قاسم پور- فرناز کمالی- فرهاد یاوری- فروغ سمیع نیا- فروغ نوروزی- فریبا محمدی- فیروزه مهاجر- کاظمی- کاک هیوا- کامران طاهباز- کاوه فولادی- کاوه کرمانشاهی- کاوه مظفری- کژال علائی- کژال نقشبندی- گرتا ملکیان- گوهر بیات- گیتی سلامی


محبوبه حسین زاده- محبوبه منصوری- محسن كاكه رش- محسن مقدم- محمد رشیدی- محمد کرباسی- محمود شریفی- مرضیه بخشی زاده- مریم حسین خواه- مریم زندی- مژده امجدی- مژگان ثروتی- مسعود معمار- مقدم بادبان- ملائیکه علم هولو- منوچهر فاضل- منیره بخشی زاده- منیره کاظمی- مهتا پرواز- مهران میرعبدالباقی- مهرنوش اعتمادی- مهین شکرالله پور- مونا محمدزاده- میترازاهدی-


نازلی فرخی- نازنین قوامی- نازی عظیما- ناصر سینا- ناهید جعفری- ناهید مکری- ناهید میرحاج- نسرین حمیدی- نسرین مددی- نسیم تبیانیان- نسیم خسروی مقدم- نسیم سلطان بیگی- نفیسه آزاد- نگار سماک نژاد- نوشین خاکی- نوشین کشاورز نیا- نويد محبي- نیکزاد زنگنه- نیلوفر گلکار


هدا امینیان- هژار کین رویی- هلن منشی زاده- همژار ایرانی- هێرش ناسری- ياسر عزيزي- یادگار ش- یاشار گرمستانی- یحیی دونداری

ترجمه بیانیه به زبان کردی:

توندوتیژی‌ واته‌ 8 خوله‌ك به‌رگریكردن له‌ژیان / راگه‌یاندراوی‌ چالاكانی‌ مافه‌كانی‌ ژنان بۆ ئیدانه‌كردنی‌ سێداره‌دان له‌ئێران

توندوتیژییه‌ك له‌دوای‌ توندوتیژییه‌كی‌ دی‌. له‌سێداره‌دانی‌ پێنج رۆڵه‌ی‌ ئێران له‌ 19/گوڵانی‌/1389 وه‌ڵامێكی‌ توندوتیژانه‌ بوو به‌بیانوی‌ كرده‌ی‌ توندوتیژانه‌ی‌ له‌سێداره‌دراوه‌كان، تۆمه‌تێك كه‌ ته‌نانه‌ت به‌ قسه‌ی‌ پارێزه‌ره‌كانیان له‌پرۆسه‌ی‌ نادادپه‌ره‌وه‌رانه‌ی‌ دادوه‌ریدا نه‌سه‌لمێنرا.

باشه‌ كاتێك كه‌سێك ناچار بكرێت ته‌نها له‌هه‌شت خوله‌كدا به‌رگری‌ له‌خۆی‌ بكات، ئه‌وه‌ به‌ مانای‌ سه‌پاندنی‌ توندوتیژی‌ نییه‌؟ باشه‌ ئه‌و كاره‌ نامانخاته‌وه‌ سوڕی‌ پوچی‌ توندوتیژیی‌ سیستماتیك؟

شیرین عه‌له‌م هولی‌، كه‌ به‌ره‌به‌یانی‌ 19ی‌ گوڵان له‌تاران له‌سێداره‌ درا، له‌جه‌رگه‌ی‌ هه‌ژاریی‌ گوندێكی‌ ده‌وروبه‌ری‌ ماكۆ راپه‌ڕیبوو. شیرین یه‌كێكه‌ له‌قوربانییه‌كانی‌ ئه‌و توندوتیژییه‌، كه‌ رۆژانه‌ رووبه‌ڕووی‌ ژنانی‌ ئه‌و ناوچه‌‌و زۆرێك له‌ ناوچه‌ بێبه‌شكراوه‌كان ده‌بێته‌وه‌. ئه‌و توندوتیژییه‌ ریگای‌ پێنه‌دا بخوێنێت، له‌سه‌ره‌تای‌ لاوێتیدا هاوسه‌رگیریه‌كی‌ زۆره‌ ملێیانه‌یان رووبه‌روو كرده‌وه‌، وه‌ك كچه‌ كوردێك له‌هه‌موو ته‌مه‌نه‌ كورته‌كه‌یدا جیاكاری‌ دوو هێنده‌ ئاوێته‌ی‌ ژیانی‌ بوو بوو.

فه‌رزاد كه‌مانگه‌ر به‌ره‌به‌یانی‌ 19ی‌ گوڵان له‌تاران له‌سێداره‌ درا، مامۆستایه‌كی‌ لاو بوو، جگه‌ له‌ئاشتی‌ رێچكه‌یه‌كی‌ دیكه‌ی‌ به‌خوێندكاره‌كانی‌ پیشان نه‌دا، تاكو ئه‌ركی‌ خۆی‌ بۆ بنیاتنانی‌ داهاتویه‌كی‌ باشتر بۆ خوێندكاره‌كان به‌جێهێنابێت. فه‌رزاد كه‌مانگه‌ر بوو به‌ قوربانیی‌ توندوتیژی‌. توندوتیژییه‌ك كه‌ سێ‌ ساڵ فه‌رزادی‌ به‌بێ‌ بوونی‌ هیچ تاوانێك له‌ژووره‌كانی‌ لێكۆڵینه‌وه‌، ژووره‌ تاكه‌ كه‌سییه‌كان‌و داڵانی‌ دادگاكاندا سه‌رگه‌ردان كرد‌و رۆح‌و جه‌سته‌یان به‌ ئه‌شكه‌نجه‌ جۆراوجۆره‌كان ئازاردا تاكو دان به‌و كاره‌دا بنێت كه‌ نه‌یكردووه‌. فه‌رزادیش دانی‌ به‌ هیچدا نه‌ناو له‌سێداره‌ درا.

قوربانییه‌كانی‌ توندوتیژی‌ له‌م نیشتمانه‌دا زۆرن. ره‌نگه‌ شیرین، فه‌رزاد، عه‌لی‌، مه‌هدی‌‌و فه‌رهاد نمونه‌ی‌ ئه‌و كه‌سانه‌ بن كه‌ له‌ناو هه‌زاران كه‌سی‌ هاوشێوه‌ی‌ خۆیاندا زیاتر ناسراون. چه‌ند تاڵه‌ ئه‌و توندوتیژییه‌ كه‌ ته‌نها تاكه‌ داخوازیی‌ دایكه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كان، كه‌ هه‌مان ماڵئاواییه‌ له‌ ئازیزه‌كانیان‌و ئه‌سپه‌رده‌ كردنیانه‌ به‌خاك، لێیان زه‌وت ده‌كرێت.

لێره‌دایه‌، كه‌ پێده‌چێت له‌مڕۆژانه‌دا گیان ئه‌ستاندنی‌ مرۆڤه‌كان ئاسانترین‌و ساكارترین وه‌ڵام بێت بۆ هاواری‌ ناڕه‌زایه‌تییه‌كانیان. هاوارێك كه‌ ساڵه‌های‌ ساڵه‌ ناڕه‌زایه‌تیی‌ به‌رامبه‌ر به‌جیاكاری‌‌و بێبه‌شكردن له‌لایه‌ن خه‌ڵكی‌ كورد و گه‌له‌كانی‌ دیكه‌وه‌ به‌رز بووه‌ته‌وه‌.

ئایا ده‌تانه‌وێت دیسانه‌وه‌ به‌ له‌سێداره‌دانی‌ 17 زیندانی‌ كوردی‌ دیكه‌ (رۆسته‌م ئه‌ركیا، حسه‌ین خزری‌، ئه‌نوه‌ر رۆسته‌می‌، محه‌مه‌د ئه‌مین عه‌بدوڵڵاهی، قادر محه‌مه‌دزاده‌، زه‌ینه‌ب جه‌لالیان، حه‌بیبوڵڵا له‌تیفی‌، شێركۆ معارفی‌، مسته‌فا سه‌لیمی‌، حه‌سه‌ن تالعی‌، ئیره‌ج محه‌مه‌دی‌، ره‌شید ئاخكه‌ندی‌، محه‌مه‌د ئه‌مین ئاگوشی‌، ئه‌حمه‌د پولادخانی‌، سه‌ید سامی‌ حسه‌ینی‌، جه‌مال محه‌مه‌دی‌‌و عه‌زیز محه‌مه‌دزاده‌) دۆسیه‌ی‌ توندوتیژیه‌كانتان ره‌نگاڵه‌یتر بكه‌ن!؟

ئێمه‌ وه‌ك كۆمه‌ڵێك ژن‌و دایك‌و هه‌ڵسوڕاوی‌ مافه‌كانی‌ ژنان، هاوكات له‌گه‌ڵ ده‌ربڕینی‌ هاوپشتیمان بۆ دایكه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كانی‌ وڵاته‌كه‌مان، به‌تایبه‌ت دایكه‌ هه‌میشه‌ جه‌رگ سوتاوه‌كانی‌ كوردستان، هاوار ده‌كه‌ین كه‌ له‌سێداره‌دان رێك توندوتیژییه‌، نه‌ك چاره‌سه‌ری‌. بۆ پێشگرتن له‌ كاره‌ساته‌كانی‌ دواتر كۆتایی‌ به‌له‌سێداره‌دان بهێنن.

۱۳۸۹ خرداد ۱۵, شنبه

طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره بود/ نامه شبنم مددزاده از زندان به هم‌بندی اعدام شده‌اش

جرس: شبنم مددزاده، نایب دبیر شورای تهران دفتر تحکیم وحدت به مناسبت روز تولد هم‌بندی اعدام شده‌اش، شیرین علم‌هولی، نامه‌ای به وی نوشته است.


به گزارش‌ جرس، مددزاده که پس از گذشت یک سال و پنج ماه بازداشت، چند روز پیش به پنج سال حبس محکوم شد، در این نامه به شرح روزهای آخر دیدارش با شیرین علم‌هولی پرداخته است.

شیرین علم‌هولی، زندانی کرد، 19 اردیبهشت ماه 89 به همراه چهار زندانی دیگر بدون اطلاع وکیل یا خانواده‌اش اعدام شد.

مددزاده در بخشی از نامه‌اش نوشته است: "طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره جلو چشمانم بود. من که همیشه عاشق دمیدن سپیده و منظره طلوع خورشید از پشت تپه های اوین و رنگ آسمان موقع شفق بودم دیگر بدم آمد، چرا که اولین آفتاب بدون حضور تو بود، چرا که باید با جگر زخم خورده ساک لباس‌هایت را تحویل افسر نگهبان می دادیم، وای، ما که در مقابل رفتن‌ات نتوانستیم کاری بکنیم، اکنون لباس‌هایت را... و تنها اشک بود که راهش را یافته بود ولی برای تو ارمغان جاودانه شدن داشت و تو جریان یافتی چون خون در رگ تاریخ سرزمین‌ات، در رگ ماکو، سنندج، مریوان و..."



متن کامل نامه شبنم مددزاده که در اختیار جرس قرار گرفت، به این شرح است:

به نام خدا

به نام آزادی، آگاهی و عدالت

برای دختری که در برابر مقاومت فولادینش کوه‌های کردستان هم سر بر آستانش ساییدند.

به پاس تعبیر عظیم و انسانی اش از کلمه "دوستی"

به پاس محبت های بی دریغش که فروکش نمی کرد و انسانیتی که در نبرد با ظلمت از پای در نیامد...

نامت دمی است که بر پیشانی آسمان می گذرد

متبرک باد نام تو!...

"امروز بالاخره بعد از چند روز انتقال از 209 به بند متادون، بهداری رفتیم. وقتی از پله های جایی که به اسم فرهنگی زندان است و بند متادون در آن قسمت است بالا رفتیم توی سالن دختری سبزه رو با شال مشکی و مانتو قهوه ای از یکی از کلاس های فرهنگی بیرون آمد و من و مهسا را که مات و مبهوت اطرافیان را نگاه می کردیم تا بتوانیم موقعیت یابی کنیم به آغوش کشید. در همان حالت گیجی ازش اسمش را پرسیدم و او با ته لحجه کردی جواب داد شیرین‌ام. چشمهایم از تعجب گرد شد و با شوق پرسیم: شیرین؟ شیرین 209؟ و او با سر تایید کرد و این‌بار من تنگ در آغوش گرفتم‌اش و گفتم: تعریفت را از مهوش و فریبا شنیده بودم و خودم را معرفی کردم..."


دفتر خاطرات زندان‌ام را ورق زدم تا به صفحه ای برسم که اولین سلام را به تو داده بودم. تاریخی که من در سرزمین بیگانه که هر نگاه و لبخند، زندانی بود، لبخند و نگاه آشنایت را یافتم. نگاه های مهربانت که چون قاصدی از زندگی خبر می داد و چهره ی آرام‌ات که همه فریاد بود؛ فریادی که بودن را تجربه می کرد، فریادی که از حق زنان کرد می گفت. فاصله این سلام تا خداحافظی که هیچ وقت فرصت‌اش نشد به اندازه روزهای هشت ماه است، بله، رفیق، هشت ماه پیش ما همدیگر را بغل کردیم و در آن روز تنها دلیل آغوش و خوشحالی از این دیدار اولیه، یک حکم بود، هر دو "زندانی سیاسی" بودیم و امروز دلیل دلتنگی و حسرت به آغوش نکشیدنت یک جمله است: "خواهرم رفت."

دفتر خاطراتم از 18 اردیبهشت تا به امروز، 13 خرداد، به انتظار تصویر تو ورق خورده است.

13 خرداد، روزی که قاصدک های کوه‌های ماکو خبر تولد دختری را به آلاله ها دادند، شاید از سرنوشت با خبر بودند که روزی به آنها خواهی پیوست. خبر زاده شدن در هیات انسان! لبخندی بر لبان خورشید نشاند و تو چشم گشودی در دنیایی که ظلم و بی عدالتی بی شائبه اش زندگی را بر هموطنان‌ات تلخ کرده بود و تو شیرین نام گرفتی تا بر کودکانی که در سرزمین پر از محرومیت طعم تلخ زندگی را می چشند شیرینی به ارمغان آوری، شیرین بودن در سرزمینی که تلخی از اجداد و نیاکان به واسطه ی بی عدالتی های مسندنشینان به فرزندان ارثیه می رسد.

کار آسانی نبود و تو این کار سخت را برگزیدی تا شیرین باشی و شیرینی را هدیه کنی به زنان و دختران سرزمینت و اینگونه تو میلاد را دیگر بار فراتر از نظام و قوانینش در 19 اردیبهشت دوره کردی و اینبار در هیات ستاره ای و من "این میلاد را" به تو تبریک می‌گویم.

رفیق، زاده شدنت در میان حصارها به واسطه طناب دار و از دل شب مبارک. پیوستن‌ات به کهکشان پر ستاره آسمان تاریک سرزمین‌ات مبارک. تو جوانه زدی نه تنها در کردستان که در سرتاسر ایران و قلبت در سینه همه دوستان‌ات و هم زبانان‌ات تپید.

شیرین عزیزم! تولدت بهانه ای بود برای نوشتن و صحبت با تو، به یاد تمام روزهایی که با هم بودیم. به یاد روزهای بارانی، که زیر باران با هم ترانه ی "احمد کایا" را می خواندیم. به یاد روزهایی که با هم می زدیم کانال 2 ( ترکی) و عاطفه ترجمه می کرد و ما می خندیدیم، به یاد روزهایی که وقتی با تو دست می دادم آنقدر دستم را محکم می فشردی تا من جیغ بکشم ...

به یاد حسرت دویدن در کوه‌های کردستان و تبریز که با دیدن تپه های اوین از پشت پنجره کریدر می کشیدیم و قرار مسافرت به تبریز و ماکو و کوه‌های کردستان بعد آزادی می گذاشتیم ... اما رفیق تو زودتر از من زدی به کوه و قله را فتح کردی! من هنوز اندر خم یک کوچه ام ...

به یاد روزهایی که به اصرار من و عاطفه ترانه کردی مخصوصت را می خواندی و بدین گونه تنفرت را از هر چه بازت می داشت و هر چه محصورت می کرد فریاد می کشیدی.

به یاد روزهایی که پای شرح بازجویی ها و شکنجه هایت می نشستم و تو تازیانه کین و نفرتی که بی مهابا بر تن زخمی و تکیده تو فرود می آمد، می‌گفتی و من به مقاومت تو در برابر شلاقی که از استخوان برادران و گیسوان خواهران سرزمین‌ات ساخته شده بود می اندیشیدم و تنها تاسف و دریغ بود که بر لبان‌ام جاری می شد. تاسف و دریغ از اینکه در قرن 21 که صحبت از حقوق بشر و آزادی عقیده و آزادی بیان است، در سرزمینی که منشور حقوق بشر کورش در آن تدوین یافته هنوز که هنوز است، انسانی را به تخت شکنجه می بندند و برای اعتراف گیری آب جوش بر پیکرش می ریزند، تاسف و دریغ از اینکه در سرزمینی زندگی می کنیم که کسانی که با طناب ترازوی عدالتشان انسان‌ها را به دار می آویزند، عادل نام گرفته اند و تنها جرم تو این بود که در برابر حق خدایی. بودن و ماندن و زندگی کردن که دیگرانش از تو و تمام مردم سرزمینت گرفته اند ایستاده بودی و من تنها در برابر این استواری تو نازلی سرا برایت خواندم.

شیرین عزیزم! تولدت بهانه ای بود برای صحبت با تو بعد از 33 روز ندیدن‌ات. تا برایت بگویم تا به امروز چشم در انتظار لحظه ای، که از درِ بند، بیرون بردن‌ات هستم، نگاهم پا به پایت آمد، تا لحظه ای که از پیچ مخابرات گذشتی، با تو بود و بعد تنها تصویری که تا صبح در ذهنم مرور کردم، آن آخرین لحظه بود، با زیله ای خاکستری، بلوز نارنجی و موه‌های مشکی جمع شده ...

آن شب فاصله هر تیک ساعت به اندازه ی یک سال می گذشت، چشم هایم اشک آلود بود و دلم نگران، نگران از حادثه ای که نمی خواستم بر زبان بیاورم. تا صبح به انتظار برگشت تو در چهارچوب پنجره ی اتاق که آسمان ابر آلوده را قاب گرفته بود گریستم با وجود اینکه چشم ها همه چیز را می‌گفتند در مقابل حرف های دیگران واکنش تند نشان می دادم و تنها کلمه "برمی گردد" را تکرار می کردم و دوست داشتم به واقعیت تبدیل شود و با طلوع آفتاب تو را با همان لبخند همیشگی ات در کنارمان ببینم.

طلوع آفتاب 19 اردیبهشت بدترین منظره جلو چشمانم بود. من که همیشه عاشق دمیدن سپیده و منظره طلوع خورشید از پشت تپه های اوین و رنگ آسمان موقع شفق بودم دیگر بدم آمد، چرا که اولین آفتاب بدون حضور تو بود، چرا که باید با جگر زخم خورده ساک لباس‌هایت را تحویل افسر نگهبان می دادیم! وای، چه کار سختی، ما که در مقابل رفتن‌ات نتوانستیم کاری بکنیم، اکنون لباس‌هایت را... و تنها اشک بود که راهش را یافته بود ولی برای تو ارمغان جاودانه شدن داشت و تو جریان یافتی چون خون در رگان تاریخ سرزمینت، در رگان ماکو، سنندج، مریوان و...

آری! هیچ برگشتی متصور نبود و تو در آن سپیده دم، نستوه و استوار طناب دار را بوسیدی، ای کاش می توانستم جای نسیم سحرگاه 19 اردیبهشت باشم که قامت استوارت را بر پای چوبه ی دار نوازش کرد، ای کاش ...

خواهرم، شیرین، تنها سختی ام در برابر این همه از خود گذشتگی ات این است:

این همه پیچ، این همه گذر، این همه علامت، این همه چراغ و هم چنان استواری در وفادار ماندن به راهم، به خودم، هدفم و به تو. وفایی که مرا و تو را به سوی هدف راه می نماید.

شبنم مددزاده

زندان اوین/ اردیبهشت 89